Olappamanna Mana

Olappamanna Mana
Vellinezhi(PO), Palakkad Dist,
Kerala, 679504, INDIA.
Ph : 91 466 2285383 / 2285797

Olappamanna Mana , one of the centuries old feudal Namboothiri (Kerala Brahamin) Illam (house) , have a glittering cultural heritage in the field of Kathakali (classical dance form) , Carnatic Music, Melam and Thayampaka (classical percussions) , Literature and Rig Veda.

The Mana (house) is located at Vellinezhi, a small village 40 kms (25 miles) away from Palakkad town, less than 100 kms(60 miles) away from Cochin / Coimbatore / Calicut airports. Vellinezhi surrounded by the unpolluted river Kunthi on northern and western side is literarily known as Thourathrika Gramam (village with combination of the three - Music, Rhythm and Dance.)

History

The twist of events in the course of history will make certain happenings inevitable. The latter half of Twentieth century witnessed unbridled sweeping changes in the socio-cultural and economic life in Kerala

Navodayam


Kerala's splendor in varied forms of fine arts is an internationally acclaimed one. No adjective is enough to describe the contributions made by the then Feudal Namboothiris.

Olappamanna is the family name of feudal lords. They belong to priestly Brahmin Caste of Kerala, namely Namboothiris. Mana means Home of Kerala Brahmins in Malayalam.

They were immensely rich till the land reforms act was implemented in Kerala during 1965-70. They were patrons of art forms like Kathakali, Percussions, Classical Music, Literature, Vedic and Sanskrit education.

Cultural Background


The present most popular form of Kathakali, namely Kalluvazhi Chitta originated in Olappamanna Mana, nearly 150-200 years back. The Olappamanna Kaliyogam (School of Kathakali) was just transplanted in Kerala Kalamandalam by Vallathol for perfection of teaching the Art form.

Similarly a magazine exclusively for Poetry was published from this Mana during early 20th century. O.M.C. Narayanan Namboothiri Pad has translated the whole Rig Veda (consisting of ten thousand and odd four line stanzas) into Malayalam from Sanskrit.

Olappamanna Mana has given birth to famous Malayalam poet Olappamanna Subramanian Namboothiri Pad, Malayalam poet Dr. O.M.Anujan, Children's book writer Mrs. Sumalgala and others.

World famous Carnatic Musician Chembai Vaidya Natha Bhagavathar was a teacher in this Mana.
The unique Rig Vedic institution at Thrissur namely Brahmaswam Madham is very closely connected with the members of this family for the last 200 years and also now.

Since the land ceiling act came, they had to leave all spledidness, as their thousands of acres of land were taken over by Government, without any compensation. Such a stringent land ceiling law was implemented only in Kerala State in India.

It has become impossible for the owners to stay in such a big house with out sufficient servants and inmates. Now the main building is kept under lock and key, except for opening it every day morning and evening for conducting rituals to their family deity.

Now the maintenance of the building itself is very costly and the present owners are struggling for want of funds.

Kathakali

Olappamanna Mana started teaching Kathakali in their institution even before 1800.A.D. There are certain differences in the detailed and finer side of Kathakali Performance. For example Travancore School and South Malabar School. The South Malabar School of Kathakali, popularly known as Kalluvazhi Chitta
( Kalluvazhi is a village near Olappamanna Mana and the main artist Ittiraricha Menon belonged to that village and Chitta means performing principles) has originated at Olappamanna Mana. The presently most accepted School of Kathakali is Kalluvazhi Chittha. The improvements made by Ittirarich Menon was further purified by his deciple Ravunni Menon, another well accepted teacher of Kathakali. Desiples of Ravunni Menon and the presently considered most renowned artists Keezhpadam Kumaran Nair ( now aged 90) and Kalamandalam Ramankutty Nair (now aged 81) had studied at Olappamanna Mana. Great Poet Vallathol started Kerala Kalamandalam and plucked the Olappamanna School with root and transplanted it at Kalamandalam. For that matter Ravunnimenon was appointed as the main teacher there and also O.M.C.Narayanan Namboodiri Pad was taken in the Governing Council. After Vallathol and after taking over by Government, Poet Olappamanna served Kerala Kalamandalam as Executive Committee Member and Chairman for more than 15 years.

Karnatic Music

Olappamanna Mana has a history of patronage for this art form for about 100years. Famous musician Chembai Vaidyanatha Bhagavathar had his first performance at Olappamanna Mana Kanthallur Temple, at the age of 8. he had his last performance at another Olappamanna Mana temple at Ottapalam. O.M.Vasudevan Namboodiri pad, popularly known as O.M.V, was an expert in Karnatic music. Cirtain other members of Mana had studied Karnatic Music instruments.

Vedas

Olappamanna Mana was keeping very close association with Vadakke Madham Brahmaswam (Brahmaswam Madham ), a unique Rig-Vedic School at Thrissur for Centuries. Olappamanna Mana has given birth to a lot of Rig- Vedic Scholars ( See Personalities 1, 2 and 5 in Personalities page). O.M.C.Narayanan Namboodiri Pad has worked in Brahmaswam Madham for more than 15years as member of Governing Council and President. Now also the tradition is continued. The host of this home stay O.N.Damodaran, even though not a Vedic/ Sanskrit Scholar, has completed his 10 years of administrative service in Brahmaswam Madham as Governing Council member and also as President.

Sanskrit

Same is in the case of Sanskrit as Vedas. Both are interlinked and a person knowing Sanskrit only can understand Vedas fully. O.M Narayanan Namboodiri Pad, O.M.Neelakandhan Namboodiri Pad and O.M.C.Narayanan Namboodiri Pad all were Sanskrit Schoolars. Even ladies, mother of the host, O.M.Uma Antharjanam was knowing Sanskrit well.

Literature

Olappamanna Mana has given birth to half a dozen of Literary Personalities. O.M.Vasudeavn Namboodiri Pad has written a Kathakali Story Play, namely “Dhruvacharitham”, the story of Dhruva. His brother was publishing a Magazine exclusively for Malayalam poems, namely “Sahithi” when such activities were very rare.

PERSONALITIES

O.M.NARAYANAN NAMBOODIRI PAD (1838-1902)

He was known as Scholar of Scholars in Rig Veda and was accepted by both Thrissur and Thirunvaya Brahmaswam Madhams( Vedic Institutions)



O.M.NEELAKANDHAN NAMBOODIRI PAD ( 1863-1935)

He was a Vedic Scholar and for certain period he was elected as Vadhyan (Chancellor) by all Vedic scholars of Thrissur Yogam (University like Institution). (Brother of O.M.Narayanan Namboodiri)


O.M.VASUDEVAN NAMBOODIRI PAD (1881 - 1926)

He was a good administrator, who introduced internal check system( remember that there was no such banking system as now), internal auditing for Olappamanna Mana accounts. He was a literary person and has written "Dhruva Charitham" Kathakali Story-Screen Play. (Son of O.M.Narayanan Namboodiri Pad)

RAOBAHADUR O.M.NARAYANAN NAMBOODIRI PAD (1890 - 1944)

He was given with the title Raobahadur by the British Government . He was M.L.C (Member of Legislative Council) of Madras State and was well known for his patronage of all art forms. (Brother of O.M.Vasudevan Namboodiri Pad)


O.M.PARAMESWARAN NAMBOODIRI PAD ( 1899 - 1942 )

Basically he was a literary person and has published a magazine namely " Sahithi" exclusively for Malayalam poems, when no body was bold to venture like this. (Brother of O.M.Vasudevan Namboodiri Pad).

O.M.C.NARAYANAN NAMBOODIRI PAD (1910-1989)

He was a social reformist. a true Gadhian Congress man and a freedom fighter, a literary person. But his great contribution is the translation of Rig Veda ( Sanskrit Classic having more than 7000 printed pages) into Malayalam and published it during his late 70s. He has received Kerala Literary Academy award for his works. He has written a Christian Kathakali story namely "Snapaka Yohannan"
(Son of O.M.Vasudevan Namboodiri Pad).O.M.C. Narayanan Namboodiri Pad has written Poems, Articles, Kathakali Poems. His Kathakali story book is based on a Christian story, namely” Snapaka Yohannan” which was staged in Churches also. He has translated the whole Rig-Veda into Malayalam. The first volume was inougarated by His Holiness: Swami Chinmayanda and the last volume was inaugurated by late Prime Minister Sri.P.V.NarasimhaRao giving a copy to Sri.E.M.S.Namboodiri Pad at New Delhi. He has received State Government award for his work. He was being known as “Padhikruthaya Adhunikaka Rishi”( well learned modern Preacher)



O.M.SUBRAMANIAN NAMBOODIRI PAD (1923-2000)

He was a great poet in Malayalam, having pen name "Olappamanna", who has received a lot of awards, private and Government. Truly speaking the house name "Olappamanna" known to 90 % of Keralites is now only due to him.(Son of Vedic Scholar O.M.Neelakandhan Namboodiri Pad)O.M.Subramanian Namboodiri Pad was the most well known Malayalam poet. His pen name was “Olappamanna”. He has received a lot of awards including central and State Government awards. In addition to his literary contributions, he enriched Kerala Kalamandalam during his 15 year tenure.



Dr.O. M. Anujan (1928 ~

Born in 1928, he is a retired person from Delhi University. He has contributed to Malayalam literature by his books of poems and articles. He is recognized also as a well versed Kathakali Scholar. He is the last son of O.M.Neelakandhan Namboodiri Pad. Dr.O.M.Anujan is another well known poet and a Kathakali expert. He, having his PhD in Malayalam literature, was the Head of the Malayalam Department in Delhi University and is now retired. He has guided a lot of PhD students



Sumangala (1934 ~

Born in 1934, she has retired from Kerala kalamandalam. There are very few Children’s book writers in Malayalam and she is one among them, well recognized in the literary field. She has also written a Malayalam Dictionary. “History of Kerala Kalamandalam” was written by her.She is a well known children’s book writer of Malayalam and has retired from Kerala Kalamandalam as Publicity Officer. She has received a lot of awards both Government and private. She has written a rare dictionary of Malayalam exclusively for colloquial Malayalam


Dr.O.N.Vasudevan (1940-2002)

He was a renowned Psychiatrist of Kerala and passed MBBS from Manipal and DPM in First rank from NIMHANS, Bangalore in the year 1967. His eminence was well accepted among other psychiatrists and also among patients.(Son of O.M.C.Narayanan Namboodiri Pad)

ഒ.എന്‍ .വി. കുറുപ്പ് ( ഒറ്റപ്ലാക്കല്‍ നമ്പിയാടിക്കള്‍ വേലു കുറുപ്പ് )

ഒ.എന്‍ .വി. കുറുപ്പ് (ഒറ്റപ്ലാക്കല്‍ നമ്പിയാടിക്കള്‍ വേലു കുറുപ്പ് )

ജനനം May 27, 1931 (1931-05-27) (പ്രായം 79)
ചവറ, കൊല്ലം, കേരളം
വിദ്യാഭ്യാസം ബിരുദാനന്തര ബിരുദം
ഉദ്യോഗം കവി , പ്രൊഫസ്സര്‍
ജീവിത പങ്കാളി പി.പി.സരോജിനി
മക്കള്‍ : രാജീവന്‍ , ഡോ.മായാദേവി
മാതാപിതാക്കള്‍ ഒ. എന്‍ . കൃഷ്ണകുറുപ്പ് , കെ. ലക്ഷ്മിക്കുട്ടി അമ്മ

മലയാളത്തിലെ പ്രശസ്ത കവിയാണ് ഒ.എന്‍ .വി കുറുപ്പ് ഒ.എന്‍ .വി. എന്നു മാത്രവും അറിയപ്പെടുന്നു. ഒറ്റപ്ലാക്കല്‍ നമ്പിയാടിക്കള്‍ വേലു കുറുപ്പ്എന്നാണ് പൂർണ്ണനാമം. 1982 മുതല്‍ 1987 വരെ കേന്ദ്ര സാഹിത്യ അക്കാദമി അംഗമായിരുന്നു. കേരള കലാമണ്ഡലത്തിന്റെ ചെയർമാൻ സ്ഥാനവും ഒ. എൻ. വി വഹിച്ചിട്ടുണ്ട്. സാഹിത്യ രംഗത്തെ സംഭാവനകളെ പരിഗണിച്ച് 2007-ലെ ജ്ഞാനപീഠ പുരസ്കാരം ഇദ്ദേഹത്തിന് ലഭിച്ചു.

ജീവിതരേഖ

കൊല്ലം ജില്ലയിലെ ചവറയയില്‍ ഒറ്റപ്ലാക്കൽ കുടുംബത്തില്‍ ഒ. എന്‍ . കൃഷ്ണകുറുപ്പിന്റെയും കെ. ലക്ഷ്മിക്കുട്ടി അമ്മയുടേയും പുത്രനായി 1931 മേയ് 27 ജനിച്ചു. ഈ ദമ്പതികളുടെ മൂന്നു മക്കളില്‍ ഏറ്റവും ഇളയമകനാണ് ഒ.എന്‍ .വി. പരമേശ്വരന്‍ എന്നായിരുന്നു ആദ്യത്തെ പേര് . അപ്പു ഓമനപ്പേരും . സ്കൂളില്‍ ചേര്‍ത്തപ്പോള്‍ മുത്തച്ഛനായ തേവാടി വേലുക്കുറുപ്പിന്റെ പേരാണ് നല്‍കിയത് . പ്രാഥമിക വിദ്യാഭ്യാസം കൊല്ലത്ത് . ശങ്കരമംഗലം ഹൈസ്കൂളില്‍ ഹൈസ്കൂള്‍ വിദ്യാഭ്യാസം .

തിരുവനന്തപുരം യൂണിവേഴ്സിറ്റികോളേജില്‍ നിന്നും 1948 ഇല് ഇന്റര്‍ മേടിയെറ്റ് പാസ്സായ ഒ.എന്‍ .വി കൊല്ലം എസ്.എന്‍ .കോളേജില്‍ ബിരുദപഠനത്തിനായി ചര്‍ന്ന് . 1952 ല്‍ സാമ്പത്തികശാസ്ത്രത്തില്‍ ബിരുദമെടുത്തു . തിരുവനന്തപുരം യൂണിവേഴ്സിറ്റി കോളേജില്‍ നിന്നും 1955 ല്‍ മലയാളത്തില്‍ ബിരുദാനന്തര ബിരുദവും കരസ്ഥമാക്കി

ഔദ്യോഗിക ജീവിതം

1957 മുതല്‍ എറണാകുളം മഹാരാജാസ് കോളേജില്‍ അദ്ധ്യാപകനായി. 1958 മുതല്‍ 25 വര്ഷം തിരുവനന്തപുരം യൂണിവേഴ്സിറ്റി കോളേജിലും കോഴിക്കോട് ആര്‍ട്സ് ആന്‍ഡ്‌ സയന്‍സ് കോളേജിലും തലശ്ശേരി ഗവ: ബ്രണ്ണഡി കോളേജിലും തിരുവനന്തപുരം ഗവ: വിമന്‍സ് കോളേജിലും മലയാ‍ളവിഭാഗം തലവനായി സേവനം അനുഷ്ഠിച്ചു. 1986 മേയ് 31-നു ഔദ്യോഗിക ജീവിതത്തില്‍ നിന്നും വിരമിച്ചെങ്കിലും പിന്നീട് ഒരു വർഷക്കാലം കോഴിക്കോട് സര്‍വകലാശാലയില്‍ വിസിറ്റിങ് പ്രൊഫസര്‍ ആയിരുന്നു.

കേരള കലാമണ്ഡലത്തിന്റെ ചെയര്‍മാന്‍ , കേന്ദ്ര സാഹിത്യ അക്കാദമി അംഗം , കേരള സാഹിത്യ അക്കാദമി അംഗം എന്നീ നിലകളിലും പ്രവര്‍ത്തിച്ചു . ഇന്ത്യ പ്രോഗ്രസ്സീവ് റൈറ്റേഴ്സ് ദേശീയ അധ്യക്ഷനയും ആയും സേവനമനുഷ്ഠിച്ചിട്ടുണ്ട് . യു.കെ., കിഴക്കന്‍ യൂറോപ്പ് , യുഗോസ്ളോവ്യ , അമേരിക്ക , ജര്‍മ്മനി , സിംഗപ്പൂര് ‍, മാസിഡോണിയ , ഗള്‍ഫ്‌ രാജ്യങ്ങ എന്നീ വിദേശ രാജ്യങ്ങളില്‍ ഒ . എന്‍ . വി. സന്ദര്‍ശനം നടത്തിയിട്ടുണ്ട് .



കാവ്യജീവിതം

വിദ്യാര്‍ത്ഥിയായിരിക്കുബോള്‍ തന്നെ കവിതാരചന തുടങ്ങിയ ഒ. എന്‍ . വി തന്റെ ആദ്യ കവിതയായ മുന്നോട്ട് എഴുതുന്നത് പതിനഞ്ചാം വയസ്സിലാണ്‌. 1949-ല് പുറത്തിറങ്ങിയ പൊരുതുന്ന സൗന്ദര്യം ആണ് ആദ്യത്തെ കവിതാ സമാഹാരം.

കവിതാ സമാഹാരങ്ങള്‍

പൊരുതുന്ന സൗന്ദര്യം
സമരത്തിന്റെ സന്തതികള്‍
ഞാന് നിന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നു
മാറ്റുവിന്‍ ചട്ടങ്ങളെ
ദാഹിക്കുന്ന പാനപാത്രം
ഒരു ദേവതയും രണ്ട് ചക്രവര്‍ത്തിമാരും‍
ഗാനമാല‍
നീലക്കണ്ണുകള്‍
മയില്‍പ്പീലി
അക്ഷരം
ഒരു തുള്ളി വെളിച്ചം
കറുത്ത പക്ഷിയുടെ പാട്ട്
കാറല്‍ മാക്സിന്റെകവിതകള്‍
ഞാന്‍ അഗ്നി
അരിവാളും രാക്കുയിലും‍
അഗ്നിശലഭങ്ങള്‍
ഭൂമിക്ക് ഒരു ചരമഗീതം
മൃഗയ
വെറുതെ
ഉപ്പ്
അപരാഹ്നം
ഭൈരവന്റെ തുടി
ശാര്ങ്ഗകപ്പക്ഷികള്‍
ഉജ്ജയിനി
മരുഭൂമി
നാലുമണിപ്പൂക്കള്‍
തോന്ന്യാക്ഷരങ്ങള്‍
നറുമൊഴി‍
വളപ്പൊട്ടുകൾള്‍
ഈ പുരാതന കിന്നരം‍
സ്നേഹിച്ചു തീരാത്തവര്‍ ‍
സ്വയംവരം‍
പാഥേയം‍
അര്‍ദ്ധവിരാമ
ദിനാന്തം‍
വളപ്പൊട്ടുകള്‍
പുരസ്കാരങ്ങള്‍
ജ്ഞാനപീഠജേതാവായ ഒ.എന്‍ .വിക്ക് മലയാള സാഹിത്യത്തിന് നല്‍കിയ സംഭാവനമാനിച്ച് 2007-ലെ എഴുത്തച്ഛന്‍ പുരസ്കാരം ലഭിച്ചിട്ടുണ്ട്. 1998 ല്‍ ‍ പത്ശ്രീ പുരസ്കാരവും ഒ.എന്‍ .വി യെ തേടിയെത്തി

പുരസ്കാരങ്ങള്‍ :കൃതികള്‍

കേരള സാഹിത്യ അക്കാദമി പുരസ്കാരം : അഗ്നിശലഭങ്ങള്‍
കേന്ദ്ര സാഹിത്യ അക്കാദമി പുരസ്കാരം: അക്ഷരം
ചങ്ങമ്പുഴ പുരസ്കാരം
ഭാരതീയ ഭാഷാപരിഷത്ത് അവാര്‍ഡ്‌
ഖുറം ജോഷ്വാ അവാര്‍ഡ്‌
എം.കെ.കെ.നായര്‍ അവാര്‍ഡ്‌
സോവിയറ്റ്‌ ലാന്‍ഡ്‌ നെഹ്രു പുരസ്കാരം : ഉപ്പ്
വയലാർ രാമവര്‍മ പുരസ്കാരം : ഉപ്പ്
പന്തളം കേരളവര്‍മ്മ ജന്മശതാബ്ദി പുരസ്കാരം :കറുത്ത പക്ഷിയുടെ പാട്ട്
വിശ്വദീപ പുരസ്കാരം : ഭൂമിക്കൊരു ചരമഗീതം
മഹാകവി ഉള്ളൂര്‍ പുരസ്കാരം : ശാര്ങ്ഗകപ്പക്ഷികള്‍
ആശാന്‍ പുരസ്കാരം :ശാര്ങ്ഗകപ്പക്ഷികള്‍
ആശാന്‍ പ്രൈസ് ഫോര്‍ പൊയട്രി :അപരാഹ്നം
പാട്യം ഗോപാലന്‍ അവാര്‍ഡ് : ഉജ്ജയിനി
ഓടക്കുഴല്‍ പുരസ്കാരം : മൃഗയ

ഈ പുരസ്കാരങ്ങള്‍ക്കു പുറമേ മികച്ച ചലച്ചിത്ര ഗാന രചയിതാവിനുള്ള 13 സംസ്ഥാന സര്‍കാര്‍ പുരസ്കാരങ്ങളും, 1989-ല്‍ ദേശീയ പുരസ്കാരവും ലഭിച്ച ഒ. എന്‍ . വി കുറുപ്പിനു 1998-ല്‍ പത്മശ്രീയും ലഭിച്ചിട്ടുണ്ട്.

കമലാ സുരയ്യ (കമലാദാസ് / മാധവിക്കുട്ടി)

കമലാ സുരയ്യ (കമലാദാസ് / മാധവിക്കുട്ടി ) [ മാര്ച്ച് 31, 1934 - മേയ് 31, 2009]
ലോകപ്രശസ്തയായ മലയാളി സാഹിത്യകാരിയാണ് 'കമലാ സുരയ്യ മലയാളത്തിലും ഇംഗ്ലീഷിലുമായി നിരവധി സാഹിത്യസൃഷ്ടിക കവിത, ചെറുകഥ, ജീവചരിത്രം എന്നിങ്ങനെ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. 1999- ല് ഇസ്ലാം മതം സ്വീകരിക്കുന്നതിനു മുന്പ്വ മലയാള രചനകളില് മാധവിക്കുട്ടി എന്ന പേരിലും ഇംഗ്ലീഷ് രചനകളില് കമലാദാസ് എന്ന പേരിലുമാണ് അവ രചനകള് നടത്തിയിരുന്നത്. ഇംഗ്ലീഷില് കവിത എഴുതുന്ന ഇന്ത്യക്കാരില് പ്രമുഖയായിരുന്നു അവർ. പക്ഷേ കേരളത്തില് മാധവിക്കുട്ടി എന്ന തൂലികാ നാമത്തില് എഴുതിയ ‍ ചെറുകഥകളിലൂടെയും ജീവചരിത്രത്തിലൂടെയുമാണ് അവര് പ്രശസ്തിയര്ജി്ച്ചത്. 1984ല് സാഹിത്യത്തിനുള്ള നോബല് സമ്മാനത്തിന് നാമ നിര്ദേ്ശം ചെയ്യപ്പെട്ടു. അനാഥരായ അമ്മമാരെയും സ്ത്രീകളെയും സംരക്ഷിക്കുവാനും മനുഷ്യത്വ പ്രവർത്തനങ്ങൾക്കുമായി ലോകസേവ ചാരിറ്റബിള് ട്രസ്റ്റ് എന്ന സംഘടന ആരംഭിച്ചു. നാലപ്പാട്ടെ തന്റെ തറവാട് കേരള സാഹിത്യ അക്കാദമിക്കായി മാധവിക്കുട്ടി ഇഷ്ടദാനം കൊടുത്തു. സ്ത്രീകളുടെ ലൈംഗിക അവകാശങ്ങളെയും അഭിലാഷങ്ങളേയും കുറിച്ച് സത്യസന്ധതയോടെയും ധൈര്യത്തോടെയും എഴുതാൻ തുനിഞ്ഞ ഭാരതത്തിലെ ആദ്യത്തെ എഴുത്തുകാരി എന്ന പദവി മാധവിക്കുട്ടിക്കാണെന്ന് പല എഴുത്തുകാരും കരുതുന്നു.

ജീവിതരേഖ

1934 മാര്ച്ച് 31ന് പുന്നയൂരക്കുലത്ത് ജനിച്ചു. അമ്മ കവയത്രിയായ ബാലാമണിയമ്മ, അച്ഛന് മാതൃഭൂമി ദിനപ്പത്രത്തിന്റെ മുഖ്യമാനേജിങ് എഡിറ്ററായിരുന്ന വി.എം. നായര് . അമ്മാവന് നാലപ്പാട്ടു് നാരായണമേനോന്. ഇന്റര്നാഷണല് മോണിറ്ററി ഫണ്ടിന്റെ (ഐ.എം.എഫ്) സീനിയര് കന്സുല്ടന്റ്റ് മാധവദാസായിരുന്നു ഭര്ത്താവു (1992 നിര്യാതനായി). 1999 ത്തില് ഇസ്ലാം മതം സ്വീകരിച്ച് കമലാ സുരെയ്യ എന്ന പേരില് അറിയപ്പെട്ടുതുടങ്ങി. 2009 മേയ് 31-നു് പൂനെയിയില് വെച്ചു് അന്തരിച്ചു.

കൃതികള്‍

മലയാള ഭാഷയില്‍
മൂന്നു നോവലുകള്‍
ഭയം എന്റെ നിശാവസ്ത്രം
എന്റെ സ്നേഹിത അരുണ
ചുവന്ന പാവാട
പക്ഷിയുടെ മണം
തണുപ്പ്
മാനസി
മാധവിക്കുട്ടിയുടെ തിരഞ്ഞെടുത്ത കഥകള്‍
എന്റെ കഥ (മാധവിക്കുട്ടിയുടെ ആത്മകഥ - ഇംഗ്ലീഷ് അടക്കം (മൈ സ്റ്റോറി) 15 ഭാഷകളിലേക്ക് ഈ പുസ്തകം വിവര്‍ത്തനം ചെയ്യപ്പെട്ടു).
ബാല്യകാല സ്മരണകള്‍
വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പ്
ഡയറിക്കുറിപ്പുകള്‍
നീര്‍മാതളം പൂത്തകാലം
നഷ്ടപ്പെട്ട നീലാംബരി
ചന്ദന മരങ്ങള്‍
മനോമി
വീണ്ടും ചില കഥകള്‍
ഒറ്റയടിപ്പാത
എന്റെ കഥകള്‍
കവാടം
യാ അല്ലാഹ്

ഇംഗ്ലീഷ് ഭാഷയില്‍

കള്‍ക്കട്ടയിലെ വേനല്‍ (Summer in Calcutta)
കാമത്തിന്റെ അക്ഷരങ്ങള്‍ (Alphabet of the lust)
പിതൃപരമ്പര (The Descendance‌)
പഴയ കളിവീടും മറ്റു കവിതകളും (Old Play House and Other Poems)
തിരഞ്ഞെടുത്ത കവിതകള്‍ (Collected Poems‌)
എങ്ങനെ പാടണമെന്ന് ആത്മാവിനേ അറിയൂ (Only the Soul Knows How to Sing)
ചൂളംവിളികള്‍ (The Sirens)

പുരസ്കാരങ്ങള്‍

1997 - വയലാര്‍ അവാര്‍ഡ്‌ - നീര്‍മാതളം പൂത്ത കാലം
2002 - എഴുത്തച്ഛന്‍ പുരസ്കാരം
സാഹിത്യ അക്കാദമി പുരസ്കാരം - തണുപ്പ്
ആശാന്‍ വേള്‍ഡ് പ്രൈസ്
ഏഷ്യന്‍ പൊയട്രി പ്രൈസ്
കെന്റ് അവര്‍ഡ്

ചില പത്രകുറുപ്പുകള്‍

ആമിക്ക് സ്നേഹപൂര്‍വ്വം




കല്ക്കട്ടയിലെ ബാല്യം, ഇടക്കുള്ള പുന്നയൂര്കുളം സന്ദര്ശനം, ചഞ്ചലമായ മനസ്സ്, പാരമ്പര്യമായി കിട്ടിയ സാഹിത്യ വാസന, ആമിക്ക് എഴുതാതിരിക്കാന് എങ്ങനെ കഴിയും?

ചുറ്റുമുള്ള അപരിചിതരെ തുറിച്ചു നോക്കുന്നു എന്ന് അച്ഛന്റെ ശകാരം. കുഞ്ഞ് ആമിക്ക് ചുറ്റുപാടുകളേയും ചുറ്റും ഉള്ളവരേയും നോക്കാതിരിക്കാനും കഴിഞ്ഞില്ല. എല്ലാം കണ്ടു, കേട്ടു. അങ്ങനെ ആമി, മാധവിക്കുട്ടി എന്ന കഥാകാരിയായി. പിന്നീട് ഇംഗ്ലീഷ് കവിതകളിലൂടെ ലോകം അറിയുന്ന കമലാ ദാസും. സ്വകാര്യ ജീവിതത്തിലെ ഏടുകള്ക്ക് അച്ചടി മഷി പുരട്ടി എന്ന ആരോപണങ്ങളും ഒപ്പം കൂട്ടിന്. ഒടുവില് മനസ്സിന്റേയും ശരീരത്തിന്റേയും വേഷപ്പകര്ച്ചകളോടെ കമലാ സുരയ്യയും.

ഏതായാലും മലയാള ഭാഷയും മലയാളികളും ഉള്ളിടത്തോളം മാധവിക്കുട്ടിക്ക് മരിക്കാന് ആവില്ല, നമ്മുടെ മനസ്സുകളില് നിന്നും. നെയ് പായസത്തിന്റെ മധുരമായ്, നേര്ത്ത സങ്കടങ്ങളുടെ നൂലിഴകളായ്, ആമി ഇവിടെ ഉണ്ടാകും. എപ്പോഴും.

മാധവിക്കുട്ടി അന്തരിച്ചു




പ്രശസ്ത എഴുത്തുകാരി മാധവിക്കുട്ടി അന്തരിച്ചു. ഞായറാഴ്ച്ച രാവിലെ 01:55 ന് പൂനെയിലെ ഒരു സ്വകാര്യ ആശുപത്രിയില് വെച്ചായിരുന്നു അന്ത്യം. 75 കാരിയായ ഇവര് കഴിഞ്ഞ ഏതാനും മാസങ്ങളായി ആശുപത്രിയില് ചികിത്സയില് ആയിരുന്നു എന്ന് ബന്ധുക്കള് അറിയിച്ചു.

ഇംഗ്ലീഷില് കമലാ ദാസ് എന്ന പേരില് എഴുതിയിരുന്ന മാധവിക്കുട്ടി ഇംഗ്ലീഷില് ഏറെ ബഹുമാനിക്കപ്പെടുന്ന ഒരു കവയത്രിയാണ്. എന്നാല് വെട്ടി തുറന്ന് എഴുതിയ തന്റെ കഥകളുടെ പേരില് മലയാളത്തില് ഇവര് എന്നും ഒരു വിവാദ നായിക ആയിരുന്നു. “എന്റെ കഥ” എന്ന പുസ്തകത്തിലൂടെ യാഥാസ്ഥിതിക സാമൂഹ്യ വ്യവസ്ഥിതികളെയും കെട്ടി പിടിച്ചു നടന്ന തന്റെ സമുദായ കാരണവന്മാരെ മൂരാച്ചികള് എന്ന് വിശേഷിപ്പിച്ച് തന്റേടിയായ ഇവര് അനന്തമായ വിവാദങ്ങള്ക്ക് തിരി കൊളുത്തിയെങ്കിലും ജീവിത സായാഹ്നത്തില് അത് തന്റെ കഥ അല്ലായിരുന്നു എന്ന് വെളിപ്പെടുത്തിയിരുന്നു.

ലോകത്തെ പ്രേമ സാന്ദ്രമായ തന്റെ മിഴികളിലൂടെ നോക്കി കണ്ട മാധവിക്കുട്ടി സ്വാഭാവികമായ പ്രതികരണങ്ങളിലൂടെ ലോകത്തോട് സംവദിക്കുക വഴി ലോകത്തെമ്പാടുമുള്ള യുവാക്കള്ക്ക് എന്നും പ്രിയങ്കരിയായിരുന്നു.

കമല സുരയ്യയുടെ ഫ്ളാറ്റ് വില്പനയ്ക്ക്




കൊച്ചിയിലെ ഫ്ളാറ്റ് വില്പ്പനയ്ക്ക്. മലയാളത്തിന്റെ പ്രിയ കഥാകാരി കമല സുരയ്യ 10 വര്ഷത്തോളം താമസിച്ചിരുന്ന കടവന്ത്രയിലെ റോയല് സ്റ്റേഡിയം മാന്ഷനിലെ 'വണ് ബി' ഫ്ളാറ്റാണ് വില്ക്കാന് ഒരുങ്ങുന്നത്. 1997 മുതലാണ് കമല ഈ ഫ്ളാറ്റില് താമസമാരംഭിച്ചത്.
മാധവിക്കുട്ടിയായാണ് അവര് ഈ ഫ്ളാറ്റിലെത്തിയതെങ്കിലും പിന്നീട്, മതംമാറ്റവും പേര് മാറ്റവുമുള്പ്പെടെ കഥാകാരിയുടെ ജീവിതത്തിലെ നാടകീയ മുഹൂര്ത്തങ്ങള്ക്കെല്ലാം റോയല് സ്റ്റേഡിയം മാന്ഷന് സാക്ഷ്യംവഹിച്ചു.

ഈ ഫ്ളാറ്റുമായി വൈകാരികമായ വളരെ അടുപ്പമുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും 2007 ജനവരിയില് മകന്റെ നിര്ബന്ധത്തെ തുടര്ന്ന് കമല ഈ ഫ്ളാറ്റുപേക്ഷിച്ച് പൂനയിലേക്ക് പറന്നു. പക്ഷേ, ഒരിക്കല്കൂടി കൊച്ചിയിലേക്ക് തിരിച്ചെത്താന് അവര് മോഹിച്ചിരുന്നു. അതിനാല്തന്നെ തനിക്ക് ഏറെ പ്രിയപ്പെട്ടതെല്ലാം ഈ ഫ്ളാറ്റില് ബാക്കിവച്ചു. എഴുത്തുമേശ, കസേര, കമ്പ്യൂട്ടര്, പുസ്തകങ്ങള് തുടങ്ങി പ്രശസ്തിപത്രങ്ങളും ഫലകങ്ങളും വരെ. കമലയുടെ മരണശേഷം മകന് എം.ഡി.നാലപ്പാട്ട് ഇവയില് ചിലത് സാഹിത്യ അക്കാദമിക്ക് കൈമാറിയിരുന്നു. പക്ഷേ, കഥാകാരിയുടെ ഓര്മകള് ഇനിയും ഇവിടെ ശേഷിക്കുന്നുണ്ട്. ജീവന് തുടിക്കുന്ന ചിത്രങ്ങളുള്പ്പെടെ ഏറെ ഓര്മകള്.

റോയല് സ്റ്റേഡിയം മാന്ഷന്റെ ഒന്നാമത്തെ നിലയില് രണ്ട് ഫ്ളാറ്റുകളാണ് കമല സുരയ്യയ്ക്കുണ്ടായിരുന്നത്. ഒരെണ്ണം അതിഥികള്ക്കായിട്ടായിരുന്നു. ഇവ രണ്ടുമാണ് വില്ക്കാന് ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്. ഇതിനു പുറമെ ഫ്ളാറ്റിന്റെ താഴത്തെ നിലയില് ഒരു ഓഫീസ് മുറിയുമുണ്ട്. വില്ക്കുന്നതിനുമുമ്പ് രണ്ട് ഫ്ളാറ്റിലുമായി സൂക്ഷിച്ചിരുന്ന പുസ്തകങ്ങളും ചിത്രങ്ങളും മറ്റ് വീട്ടുപകരണങ്ങളുമെല്ലാം ഈ ഓഫീസ് മുറിയിലേക്ക് മാറ്റും. പിന്നീട്, ഈ മുറി കമല സുരയ്യയുടെ ഓര്മയ്ക്കായി ഒരു മ്യൂസിയമായി നിലനിര്ത്താന് ഉദ്ദേശിക്കുന്നുണ്ട്.

ഫ്ളാറ്റ് വില്ക്കാന് തീരുമാനിച്ചുകഴിഞ്ഞെങ്കിലും വില്പന ധൃതിപിടിച്ചുണ്ടാകില്ലെന്നാണ് സൂചന. മലയാളത്തിന്റെ കഥാകാരിയെ സ്നേഹിക്കുന്നവര്ക്ക് മാത്രം ഫ്ളാറ്റ് വില്ക്കാനാണ് മക്കളുടെ തീരുമാനം.

അതേസമയം, ഫ്ളാറ്റ് വില്ക്കാന് പോകുന്നുവെന്ന വാര്ത്തകള് തന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിയതായി മാധവിക്കുട്ടിയുടെ സഹോദരിയും എഴുത്തുകാരിയുമായ ഡോ. സുലോചന നാലപ്പാട് പറഞ്ഞു. ഇതുവരെ ഇക്കാര്യം എന്നോട് ആരും പറഞ്ഞിട്ടില്ല. ചേച്ചിയുടെ അക്ഷരങ്ങളും സ്മരണകളും നിറഞ്ഞുനില്ക്കുന്ന ആ ഫ്ളാറ്റ് വില്ക്കുമെന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നില്ല - ഡോ. സുലോചന പറഞ്ഞു.

From Krishna to Allah: Kamala Das Surayya






Kamala Das Surayya is dead. She, a Hindu by birth, converted to Islam when she was 65. She will be buried like a Muslim. Her words will remain alive.

The woman who wrote about Krishna transferred her attention and affections to Allah. Did it give her anything? I had written this open letter to her in December 1999 in my column questioning her; her passing away does not change my position:

Dear Kamala Das,

You’ve given up your name. No big deal. You were used to it. Madhavikutty for the Malayalees and Kamala Das for the English literature buffs. So you are now Suraiyya and I can live with that.

You’ve given up your religion. I should jump with joy over this. A pioneering poet discards paternalistic belief system. But you have gone bonkers. Krishna, who you accepted as your ‘husband’ when you were nine, has been given a new avatar. “I’m converting Krishna into Allah and making him the Prophet after naming him Mohammed. If you go to Guruvayoor now Krishna will not be there…he will be with me.”

Fancy that! And you, woman of the flesh, who thrust her bosom into our faces and made us want to suckle every drop of tempting nectar, to be satiated like houris ministering to our own needs, are now telling us that the man, even if he be in Lord or Prophet form, is the centre around which a woman’s world should revolve.

Where is the young girl standing naked in front of the mirror, every curve with expectation, skin slithering before the eyes, appraising every little texture, the light fuzz standing on edge? Where is the woman who tasted the honey on another’s lips or bared a breast for a man behind a bush? Where is the wife who tried all the wiles to get her husband and then, frustrated, went to others without trying? Where is the poet who wrote her lines like hot iron off the fire? Where is that model of hope who, even at an old age, left her hair loose, the black curls dripping water, the scent of jasmine embedded in their darkness? Where is the gutsy lady of the dark night of so many souls who licked her own wounds and like a bitch in heat went back for more? Where is she who spoke about these things as though they were so natural, and they were natural, but society has made them seem dirty enough that they have to be covered up?

Now you are clad in purdah, and since this is a personal choice taken with a good deal of thought, who am I to quarrel? But you say you wanted to convert to Islam for decades. What prevented you? Society? Your upbringing? Indecisiveness? Self consciousness? Fear?

Like an old warhorse you can declare, “I do not care about anyone’s reaction. It is my own decision. I have shifted all the idols and pictures of Hindu gods in my room into the guest room. Hindus have only hurt me, scandalised me. This is a new birth for me.”

But like an old warhorse you are also limping and missing those days when you galloped to the winning post, your blinkers on, which is why you talk sadly like a person not quite in her senses. “I have made a new discovery. Islam is the religion of love, it gives protection to women, and I need protection. I am an orphan. I have no one. Hindu gods punish. Allah forgives sins. I want a forgiving god.”

Aren’t you mistaking the acts of humans to divine intervention? Aren’t you being supremely selfish? Are you trying to say that every potential victim of sati, the devadasi system and dowry ought to convert to Islam – for forgiveness? What is the woman’s fault? What is the god’s fault? And by equating a ras-leela Krishna with an ascetic Prophet, you just might bring trouble upon yourself and then I’d like to see Allah come to your rescue.

Besides, you are insulting two religions. The one you are leaving for the reason you mentioned, and the one you are embracing because you need a convenient crutch – the children are away, you are a widow, you need love.

You who thought love was a faucet, always ready on tap, real or imagined, are now giving this banshee cry. What do you want? Is the grand matron of Nalappat feeling left out of the new orgy of words that are assailing impressionable minds to heightened levels of desire and destruction?

Like thousands of others I met you in a flaky book, ‘My Story’, and for a reason I have not been able to fathom, I did not think it was your story. It looked like an orgasm you had faked. If there was any admiration for you, it was because you spoke about it. You were soaking up your own wet dream like a sponge and, heavy with it, you would occasionally squeeze it out and it would spurt on us like a welcome shower in the summer heat.

Your poems were sharp, scalpel-like, but did you ever perform a surgery on your own life? I did not think I would ever feel sorry for you. But today I do.

I had found traces of you in me when I saw the endeavour towards an honesty that sometimes hurt others and often left us wounded.

Are you trying to make up for the price you have had to pay for yours? Are you trying to tell the world to go damn itself while you find a new god? When a maulvi will perform a conversion ritual, will you be able to exorcise the Radha in you? You as a woman have taken a bold step. We only hear about men who convert for reasons of ideology or to seek justice or the poor for financial bait. Or women in mixed marriages who go along in the name of love. You had no such compulsions and as per your own admission you have studied “some Quran” and written three poems about it. Will this release you from whatever it is you are seeking to escape from?

I am worried because people are bringing faith out in the open and making a barbeque meal of it. The occult, the mumbo-jumbo is being cooked in full public view. Newspapers have columns about god being merciful. To victims? To the murderers? To the Chardonnay chachis who think sitting cross-legged on the floor is their gateway to heaven?

Why do you want to fan this dangerous trend? There is still time. Please do not convert, because I do not think you are in your senses. If you have found Islam wonderful, then remain a Hindu and bridge the gap between the religions, clear the misconceptions. Better still, give up your dependency on any organised religion (you don’t want to be cremated the Hindu way, you say, so make your choice – no one can stop that). You are famous, well respected and articulate. Reach out to others.

You are a creative person. Do not get trapped in ‘isms’. Don’t limit the expanse of your sky. Don’t let shame make you mouth patented ideas. I like your naked thoughts. And if you want forgiveness and truth, strip yourself before that other god – the mirror. It won’t lie. And you just might find you are looking at yourself once more.


FROM KRISHNA TO ALLAH
"Krishna, I am melting,
Melting, melting
Nothing remains
But you.”

(Kamala Das)


“Ya Allah
I perceive the Prophet's features, as
yet unrevealed, on my beloved's
mien... Who but Mohammed would dare
to embrace a sinner and call her
Mother? I seek refuge in you, just
a moment or two, of forgetting,
for the weariest pilgrim of all
whose footfalls thumped the beaches, the hills
the proscenium of the brave old
cities of the world, where she strutted
singing of human love. Perfect her,
if perfecting is your task, this singer
who lost her voice, singing, this danseuse
whose fatigued limbs tremble. The icons
have all fallen. They lie in
misshapen heaps among the bushes
that sport dusty leaves, dusty flowers.
The temple bells have sunk into a vast
silence, a silence shaped like a paw
fallen on the city, cutting off
its breath and yet all I can think of
is my dear one's resplendent smile, he,
beloved of merciful Allah,
who has unhurriedly claimed me for his own.”

(Kamala Surraiya)

മുതുകുളം എന്‍റെ ഗ്രാമം ( Muthukulam )

മുതുകുളം എന്‍റെ ഗ്രാമം



Muthukulam is a village in Alappuzha district in the Indian state of Kerala.

Muthukulam is a small backwater village in Central Kerala. It is bordered by the Kanyakumari-Srinagar National Highway No.47 on the east and the backwaters to the west. A narrow strip of land comprising Aratupuzha village beyond the backwaters separates Muthukulam from the Arabian sea in the West. The nearest major towns are Kayamkulam and Haripad.

Muthukulam is a small backwater village in Central Kerala. It is bordered by the Kanyakumari-Srinagar National Highway No.47 on the east and the backwaters to the west. A narrow strip of land comprising Aratupuzha village beyond the backwaters separates Muthukulam from the Arabian sea in the West. The nearest major towns are Kayamkulam and Haripad.

The Malayalam film artist of yesteryear Shri Muthukulam Raghavan Pillai and late film director Padma Rajan were born in Muthukulam. The noted mural artist Suresh muthukulam is born in muthukulam. Important Congress Leader and Freedom fighter late .Mr. Ambazhavelil Velayudhan Pillai, Drama Artist. Akabar Shankarapillai of Srivilasm were also born in Muthuklulam,Muthukulam PARVATHI AMMA, Born in Muthuklulam

As of 2001[update] India census, Muthukulam had a population of 21,181 with 9,762 males and 11,419 females.


Places to Visit

1.Pandavar Kavu Temple
2. Major karunamuttam Shiva Temple
3.Kollakel Temple
4.Erel Temple
5.Illangom Temple
6.Kanakakunnu Kayal (lake)

മദര്‍തെരേസ 26 August 1910 – 5 September 1997

Mother Teresa born Agnes Gonxha Bojaxhiu was a Catholic nun of Albanian ethnicity and Indian citizenship, who founded the Missionaries of Charity in Calcutta, India in 1950. For over 45 years she ministered to the poor, sick, orphaned, and dying, while guiding the Missionaries of Charity's expansion, first throughout India and then in other countries. Following her death she was beatified by Pope John Paul II and given the title Blessed Teresa of Calcutta.

By the 1970s, she was internationally famed as a humanitarian and advocate for the poor and helpless, due in part to a documentary and book Something Beautiful for God by Malcolm Muggeridge. She won the Nobel Peace Prize in 1979 and India's highest civilian honour, the Bharat Ratna, in 1980 for her humanitarian work. Mother Teresa's Missionaries of Charity continued to expand, and at the time of her death it was operating 610 missions in 123 countries, including hospices and homes for people with HIV/AIDS, leprosy and tuberculosis, soup kitchens, children's and family counselling programs, orphanages, and schools.

She has been praised by many individuals, governments and organizations; however, she has also faced a diverse range of criticism. These include objections by various individuals and groups, including Christopher Hitchens, Michael Parenti, Aroup Chatterjee, Vishva Hindu Parishad, against the proselytizing focus of her work including a strong stance against contraception and abortion, a belief in the spiritual goodness of poverty and alleged baptisms of the dying. Medical journals also criticised the standard of medical care in her hospices and concerns were raised about the opaque nature in which donated money was spent. In 2010 on the 100th anniversary of her birth, she was honoured around the world, and her work praised by Indian President, Pratibha Patil.

Early life

Agnes Gonxha Bojaxhiu ) was born on 26 August 1910, in Üsküb, Ottoman Empire (now Skopje, capital of the Republic of Macedonia). Although she was born on 26 August, she considered 27 August, the day she was baptized, to be her "true birthday." She was the youngest of the children of a family from Shkodër, Albania, born to Nikollë and Drana Bojaxhiu. Her father, who was involved in Albanian politics, died in 1919 when she was eight years old. After her father's death, her mother raised her as a Roman Catholic. Her father's origin was possibly from Prizren, Kosovo while her mother's origin was possibly from a village near Gjakova, Kosovo.

According to a biography by Joan Graff Clucas, in her early years Agnes was fascinated by stories of the lives of missionaries and their service, and by age 12 was convinced that she should commit herself to a religious life. She left home at age 18 to join the Sisters of Loreto as a missionary. She never again saw her mother or sister.

Agnes initially went to the Loreto Abbey in Rathfarnham, Ireland to learn English, the language the Sisters of Loreto used to teach school children in India. She arrived in India in 1929, and began her novitiate in Darjeeling, near the Himalayan mountains. She took her first religious vows as a nun on 24 May 1931. At that time she chose the name Teresa after Thérèse de Lisieux, the patron saint of missionaries. She took her solemn vows on 14 May 1937, while serving as a teacher at the Loreto convent school in eastern Calcutta.

Although Teresa enjoyed teaching at the school, she was increasingly disturbed by the poverty surrounding her in Calcutta. The Bengal famine of 1943 brought misery and death to the city; and the outbreak of Hindu/Muslim violence in August 1946 plunged the city into despair and horror.

Missionaries of Charity

On 10 September 1946, Teresa experienced what she later described as "the call within the call" while traveling to the Loreto convent in Darjeeling from Calcutta for her annual retreat. "I was to leave the convent and help the poor while living among them. It was an order. To fail would have been to break the faith." She began her missionary work with the poor in 1948, replacing her traditional Loreto habit with a simple white cotton sari decorated with a blue border, adopted Indian citizenship, and ventured out into the slums. Initially she started a school in Motijhil; soon she started tending to the needs of the destitute and starving. Her efforts quickly caught the attention of Indian officials, including the prime minister, who expressed his appreciation.

Teresa wrote in her diary that her first year was fraught with difficulties. She had no income and had to resort to begging for food and supplies. Teresa experienced doubt, loneliness and the temptation to return to the comfort of convent life during these early months. She wrote in her diary:

"Our Lord wants me to be a free nun covered with the poverty of the cross. Today I learned a good lesson. The poverty of the poor must be so hard for them. While looking for a home I walked and walked till my arms and legs ached. I thought how much they must ache in body and soul, looking for a home, food and health. Then the comfort of Loreto [her former order] came to tempt me. 'You have only to say the word and all that will be yours again,' the Tempter kept on saying ... Of free choice, my God, and out of love for you, I desire to remain and do whatever be your Holy will in my regard. I did not let a single tear come. "

Teresa received Vatican permission on 7 October 1950 to start the diocesan congregation that would become the Missionaries of Charity. Its mission was to care for, in her own words, "the hungry, the naked, the homeless, the crippled, the blind, the lepers, all those people who feel unwanted, unloved, uncared for throughout society, people that have become a burden to the society and are shunned by everyone." It began as a small order with 13 members in Calcutta; today it has more than 4,000 nuns running orphanages, AIDS hospices and charity centers worldwide, and caring for refugees, the blind, disabled, aged, alcoholics, the poor and homeless, and victims of floods, epidemics, and famine.

In 1952 Mother Teresa opened the first Home for the Dying in space made available by the city of Calcutta. With the help of Indian officials she converted an abandoned Hindu temple into the Kalighat Home for the Dying, a free hospice for the poor. She renamed it Kalighat, the Home of the Pure Heart (Nirmal Hriday). Those brought to the home received medical attention and were afforded the opportunity to die with dignity, according to the rituals of their faith; Muslims were read the Quran, Hindus received water from the Ganges, and Catholics received the Last Rites. "A beautiful death," she said, "is for people who lived like animals to die like angels—loved and wanted." Mother Teresa soon opened a home for those suffering from Hansen's disease, commonly known as leprosy, and called the hospice Shanti Nagar (City of Peace). The Missionaries of Charity also established several leprosy outreach clinics throughout Calcutta, providing medication, bandages and food.

As the Missionaries of Charity took in increasing numbers of lost children, Mother Teresa felt the need to create a home for them. In 1955 she opened the Nirmala Shishu Bhavan, the Children's Home of the Immaculate Heart, as a haven for orphans and homeless youth.

The order soon began to attract both recruits and charitable donations, and by the 1960s had opened hospices, orphanages and leper houses all over India. Mother Teresa then expanded the order throughout the globe. Its first house outside India opened in Venezuela in 1965 with five sisters. Others followed in Rome, Tanzania, and Austria in 1968; during the 1970s the order opened houses and foundations in dozens of countries in Asia, Africa, Europe and the United States.

Her philosophy and implementation have faced some criticism. David Scott wrote that Mother Teresa limited herself to keeping people alive rather than tackling poverty itself. She has also been criticized for her view on suffering: according to an article in the Alberta Report, she felt that suffering would bring people closer to Jesus. The quality of care offered to terminally ill patients in the Homes for the Dying has been criticised in the medical press, notably The Lancet and the British Medical Journal, which reported the reuse of hypodermic needles, poor living conditions, including the use of cold baths for all patients, and an approach to illness and suffering that precluded the use of many elements of modern medical care, such as systematic diagnosis. Dr. Robin Fox, editor of The Lancet, described the medical care as "haphazard", as volunteers without medical knowledge had to take decisions about patient care, because of the lack of doctors. He observed that her order did not distinguish between curable and incurable patients, so that people who could otherwise survive would be at risk of dying from infections and lack of treatment.

The Missionaries of Charity Brothers was founded in 1963, and a contemplative branch of the Sisters followed in 1976. Lay Catholics and non-Catholics were enrolled in the Co-Workers of Mother Teresa, the Sick and Suffering Co-Workers, and the Lay Missionaries of Charity. In answer to the requests of many priests, in 1981 Mother Teresa also began the Corpus Christi Movement for Priests, and in 1984 founded with Fr. Joseph Langford the Missionaries of Charity Fathers to combine the vocational aims of the Missionaries of Charity with the resources of the ministerial priesthood. By 2007 the Missionaries of Charity numbered approximately 450 brothers and 5,000 nuns worldwide, operating 600 missions, schools and shelters in 120 countries.

International charity

1982, at the height of the Siege of Beirut, Mother Teresa rescued 37 children trapped in a front line hospital by brokering a temporary cease-fire between the Israeli army and Palestinian guerrillas. Accompanied by Red Cross workers, she traveled through the war zone to the devastated hospital to evacuate the young patients.

When Eastern Europe experienced increased openness in the late 1980s, she expanded her efforts to Communist countries that had previously rejected the Missionaries of Charity, embarking on dozens of projects. She was undeterred by criticism about her firm stand against abortion and divorce stating, "No matter who says what, you should accept it with a smile and do your own work."

Mother Teresa traveled to assist and minister to the hungry in Ethiopia, radiation victims at Chernobyl, and earthquake victims in Armenia. In 1991, Mother Teresa returned for the first time to her homeland and opened a Missionaries of Charity Brothers home in Tirana, Albania.

By 1996, she was operating 517 missions in more than 100 countries. Over the years, Mother Teresa's Missionaries of Charity grew from twelve to thousands serving the "poorest of the poor" in 450 centers around the world. The first Missionaries of Charity home in the United States was established in the South Bronx, New York; by 1984 the order operated 19 establishments throughout the country.

The spending of the charity money received has been criticized by some. Christopher Hitchens and the German magazine Stern have said Mother Teresa did not focus donated money on alleviating poverty or improving the conditions of her hospices, but on opening new convents and increasing missionary work.

Additionally, the sources of some donations accepted have been criticized. Mother Teresa accepted donations from the autocratic and corrupt Duvalier family in Haiti and openly praised them. She also accepted 1.4 million dollars from Charles Keating, involved in the fraud and corruption scheme known as the Keating Five scandal and supported him before and after his arrest. The Deputy District Attorney for Los Angeles, Paul Turley, wrote to Mother Teresa asking her to return the donated money to the people Keating had stolen from, one of whom was "a poor carpenter". The donated money was not accounted for, and Turley did not receive a reply.

Colette Livermore, a former Missionary of Charity, describes her reasons for leaving the order in her book Hope Endures: Leaving Mother Teresa, Losing Faith, and Searching for Meaning. Livermore found what she called Mother Teresa's "theology of suffering" to be flawed, despite being a good and courageous person. Though Mother Teresa instructed her followers on the importance of spreading the Gospel through actions rather than theological lessons, Livermore could not reconcile this with some of the practices of the organization. Examples she gives include unnecessarily refusing to help the needy when they approached the nuns at the wrong time according to the prescribed schedule, discouraging nuns from seeking medical training to deal with the illnesses they encountered (with the justification that God empowers the weak and ignorant), and imposition of "unjust" punishments, such as being transferred away from friends. Livermore says that the Missionaries of Charity "infantilized" its nuns by prohibiting the reading of secular books and newspapers, and emphasizing obedience over independent thinking and problem-solving.

Declining health and death

Mother Teresa suffered a heart attack in Rome in 1983, while visiting Pope John Paul II. After a second attack in 1989, she received an artificial pacemaker. In 1991, after a battle with pneumonia while in Mexico, she suffered further heart problems. She offered to resign her position as head of the Missionaries of Charity. But the nuns of the order, in a secret ballot, voted for her to stay. Mother Teresa agreed to continue her work as head of the order.

In April 1996, Mother Teresa fell and broke her collar bone. In August she suffered from malaria and failure of the left heart ventricle. She had heart surgery but it was clear that her health was declining. When she fell ill, she made the controversial decision to be treated at a well-equipped hospital in California instead of one of her own clinics. The Archbishop of Calcutta, Henry Sebastian D'Souza, said he ordered a priest to perform an exorcism on Mother Teresa with her permission when she was first hospitalized with cardiac problems because he thought she may be under attack by the devil.

On 13 March 1997, she stepped down from the head of Missionaries of Charity. She died on 5 September 1997.

At the time of her death, Mother Teresa's Missionaries of Charity had over 4,000 sisters, and an associated brotherhood of 300 members, operating 610 missions in 123 countries.[citation needed] These included hospices and homes for people with HIV/AIDS, leprosy and tuberculosis, soup kitchens, children's and family counseling programs, personal helpers, orphanages, and schools. The Missionaries of Charity were also aided by Co-Workers, who numbered over 1 million by the 1990s.

Mother Teresa lay in state in St Thomas, Kolkata for one week prior to her funeral, in September 1997. She was granted a state funeral by the Indian Government in gratitude for her services to the poor of all religions in India.

Recognition and reception

Reception in India

Mother Teresa had first been recognised by the Indian government more than a third of a century earlier when she was awarded the Padma Shri in 1962. She continued to receive major Indian rewards in successive decades including, in 1972, the Jawaharlal Nehru Award for International Understanding and, in 1980, India's highest civilian award, the Bharat Ratna.

Her official biography was authored by an Indian civil servant, Navin Chawla, and published in 1992.

Indian views on Mother Teresa were not uniformly favourable. Her critic Aroup Chatterjee, who was born and raised in Calcutta but lived in London, reports that "she was not a significant entity in Calcutta in her lifetime". Chatterjee blames Mother Teresa for promoting a negative image of his home city. Her presence and profile grated in parts of the Indian political world, as she often opposed the Hindu Right. The Bharatiya Janata Party clashed with her over the Christian Dalits, but praised her in death, sending a representative to her funeral. The Vishwa Hindu Parishad, on the other hand, opposed the Government's decision to grant her a state funeral. Its secretary Giriraj Kishore said that "her first duty was to the Church and social service was incidental" and accused her of favouring Christians and conducting "secret baptisms" of the dying. But, in its front page tribute, the Indian fortnightly Frontline dismissed these charges as "patently false" and said that they had "made no impact on the public perception of her work, especially in Calcutta". Although praising her "selfless caring", energy and bravery, the author of the tribute was critical of Mother Teresa's public campaigning against abortion and that she claimed to be non-political when doing so. More recently, the Indian daily The Telegraph mentioned that "Rome has been asked to investigate if she did anything to alleviate the condition of the poor or just took care of the sick and dying and needed them to further a sentimentally moral cause." On 28 Aug 2010, to commemorate the 100th anniversary of her birth, the Government of India issued a special 5 Rupee coin, being the sum she first arrived in India with. President Pratibha Patil said of Mother Teresa, "Clad in a white sari with a blue border, she and the sisters of Missionaries of Charity became a symbol of hope to many - the aged, the destitute, the unemployed, the diseased, the terminally ill, and those abandoned by their families."

Reception in the rest of the world

President Ronald Reagan presents Mother Teresa with the Presidential Medal of Freedom at a White House ceremony, 1985

In 1962, Mother Teresa received the Philippines-based Ramon Magsaysay Award for International Understanding, given for work in South or East Asia. The citation said that "the Board of Trustees recognizes her merciful cognizance of the abject poor of a foreign land, in whose service she has led a new congregation". By the early 1970s, Mother Teresa had become an international celebrity. Her fame can be in large part attributed to the 1969 documentary Something Beautiful for God, which was filmed by Malcolm Muggeridge and his 1971 book of the same title. Muggeridge was undergoing a spiritual journey of his own at the time. During the filming of the documentary, footage taken in poor lighting conditions, particularly the Home for the Dying, was thought unlikely to be of usable quality by the crew. After returning from India, however, the footage was found to be extremely well lit. Muggeridge claimed this was a miracle of "divine light" from Mother Teresa herself. Others in the crew thought it was due to a new type of ultra-sensitive Kodak film. Muggeridge later converted to Catholicism.

Around this time, the Catholic world began to honor Mother Teresa publicly. In 1971, Paul VI awarded her the first Pope John XXIII Peace Prize, commending her for her work with the poor, display of Christian charity and efforts for peace. She later received the Pacem in Terris Award (1976). Since her death, Mother Teresa has progressed rapidly along the steps towards sainthood, currently having reached the stage of having been beatified.

Mother Teresa was honoured by both governments and civilian organizations. She was appointed an honorary Companion of the Order of Australia in 1982, "for service to the community of Australia and humanity at large". The United Kingdom and the United States each repeatedly granted awards, culminating in the Order of Merit in 1983, and honorary citizenship of the United States received on 16 November 1996. Mother Teresa's Albanian homeland granted her the Golden Honour of the Nation in 1994. Her acceptance of this and another honour granted by the Haitian government proved controversial. Mother Teresa attracted criticism from a number of people for implicitly giving support to the Duvaliers and to corrupt businessmen such as Charles Keating and Robert Maxwell. In Keating's case she wrote to the judge of his trial asking for clemency to be shown.

Universities in both the West and in India granted her honorary degrees. Other civilian awards include the Balzan Prize for promoting humanity, peace and brotherhood among peoples (1978), and the Albert Schweitzer International Prize (1975).

In 1979, Mother Teresa was awarded the Nobel Peace Prize, "for work undertaken in the struggle to overcome poverty and distress, which also constitutes a threat to peace." She refused the conventional ceremonial banquet given to laureates, and asked that the $192,000 funds be given to the poor in India, stating that earthly rewards were important only if they helped her help the world's needy. When Mother Teresa received the prize, she was asked, "What can we do to promote world peace?" She answered "Go home and love your family." Building on this theme in her Nobel Lecture, she said: "Around the world, not only in the poor countries, but I found the poverty of the West so much more difficult to remove. When I pick up a person from the street, hungry, I give him a plate of rice, a piece of bread, I have satisfied. I have removed that hunger. But a person that is shut out, that feels unwanted, unloved, terrified, the person that has been thrown out from society—that poverty is so hurtable [sic] and so much, and I find that very difficult." She also singled out abortion as 'the greatest destroyer of peace in the world'.

Towards the end of her life, Mother Teresa attracted some negative attention in the Western media. The journalist Christopher Hitchens has been one of her most active critics. He was commissioned to co-write and narrate the documentary Hell's Angel about her for the British Channel 4 after Aroup Chatterjee encouraged the making of such a program, although Chatterjee was unhappy with the "sensationalist approach" of the final product. Hitchens expanded his criticism in a 1995 book, The Missionary Position.

Chatterjee writes that while she was alive Mother Teresa and her official biographers refused to collaborate with his own investigations and that she failed to defend herself against critical coverage in the Western press. He gives as examples a report in The Guardian in Britain whose "stringent (and quite detailed) attack on conditions in her orphanages ... [include] charges of gross neglect and physical and emotional abuse", and another documentary Mother Teresa: Time for Change? broadcast in several European countries.

The German magazine Stern published a critical article on the first anniversary of Mother Teresa's death. This concerned allegations regarding financial matters and the spending of donations. The medical press has also published criticism of her, arising from very different outlooks and priorities on patients' needs. Other critics include prominent marxist, Tariq Ali, a member of the editorial committee of the New Left Review, and the Irish investigative journalist Donal MacIntyre.

Her death was mourned in both secular and religious communities. In tribute, Nawaz Sharif, the Prime Minister of Pakistan said that she was "a rare and unique individual who lived long for higher purposes. Her life-long devotion to the care of the poor, the sick, and the disadvantaged was one of the highest examples of service to our humanity." The former U.N. Secretary-General Javier Pérez de Cuéllar said: "She is the United Nations. She is peace in the world." During her lifetime and after her death, Mother Teresa was consistently found by Gallup to be the single most widely admired person in the US, and in 1999 was ranked as the "most admired person of the 20th century" by a poll in the US. She out-polled all other volunteered answers by a wide margin, and was in first place in all major demographic categories except the very young.

Spiritual life

Analyzing her deeds and achievements, John Paul II asked: "Where did Mother Teresa find the strength and perseverance to place herself completely at the service of others? She found it in prayer and in the silent contemplation of Jesus Christ, his Holy Face, his Sacred Heart." Privately, Mother Teresa experienced doubts and struggles over her religious beliefs which lasted nearly fifty years until the end of her life, during which "she felt no presence of God whatsoever", "neither in her heart or in the eucharist" as put by her postulator Rev. Brian Kolodiejchuk. Mother Teresa expressed grave doubts about God's existence and pain over her lack of faith:

Where is my faith? Even deep down ... there is nothing but emptiness and darkness ... If there be God—please forgive me. When I try to raise my thoughts to Heaven, there is such convicting emptiness that those very thoughts return like sharp knives and hurt my very soul ... How painful is this unknown pain—I have no Faith. Repulsed, empty, no faith, no love, no zeal, ... What do I labor for? If there be no God, there can be no soul. If there be no soul then, Jesus, You also are not true.

Memorial plaque dedicated to Mother Teresa at a building in Wenceslas Square in Olomouc, Czech Republic.


With reference to the above words, the Rev. Brian Kolodiejchuk, her postulator (the official responsible for gathering the evidence for her sanctification) indicated there was a risk that some might misinterpret her meaning, but her faith that God was working through her remained undiminished, and that while she pined for the lost sentiment of closeness with God, she did not question his existence. Many other saints had similar experiences of spiritual dryness, or what Catholics believe to be spiritual tests ("passive purifications"), such as Mother Teresa's namesake, St. Therese of Lisieux, who called it a "night of nothingness." Contrary to the mistaken belief by some that the doubts she expressed would be an impediment to canonization, just the opposite is true; it is very consistent with the experience of canonized mystics.

Mother Teresa described, after ten years of doubt, a short period of renewed faith. At the time of the death of Pope Pius XII in the fall of 1958, praying for him at a requiem mass, she said she had been relieved of "the long darkness: that strange suffering." However, five weeks later, she described returning to her difficulties in believing.

statue of mother teresa in pristina

Mother Teresa wrote many letters to her confessors and superiors over a 66-year period. She had asked that her letters be destroyed, concerned that "people will think more of me—less of Jesus." However, despite this request, the correspondences have been compiled in Mother Teresa: Come Be My Light (Doubleday). In one publicly released letter to a spiritual confidant, the Rev. Michael van der Peet, she wrote, "Jesus has a very special love for you. [But] as for me, the silence and the emptiness is so great, that I look and do not see,—Listen and do not hear—the tongue moves [in prayer] but does not speak ... I want you to pray for me—that I let Him have free hand."

Many news outlets have referred to Mother Teresa's writings as an indication of a "crisis of faith." Some critics of Mother Teresa, such as Christopher Hitchens, view her writings as evidence that her public image was created primarily for publicity despite her personal beliefs and actions. Hitchens writes, "So, which is the more striking: that the faithful should bravely confront the fact that one of their heroines all but lost her own faith, or that the Church should have gone on deploying, as an icon of favorable publicity, a confused old lady who it knew had for all practical purposes ceased to believe?" However, others such as Brian Kolodiejchuk, Come Be My Light's editor, draw comparisons to the 16th century mystic St. John of the Cross, who coined the term the "dark night of the soul" to describe a particular stage in the growth of some spiritual masters. The Vatican has indicated that the letters would not affect her path to sainthood. In fact, the book is edited by the Rev. Brian Kolodiejchuk, her postulator.

In his first encyclical Deus Caritas Est, Benedict XVI mentioned Teresa of Calcutta three times and he also used her life to clarify one of his main points of the encyclical. "In the example of Blessed Teresa of Calcutta we have a clear illustration of the fact that time devoted to God in prayer not only does not detract from effective and loving service to our neighbour but is in fact the inexhaustible source of that service." Mother Teresa specified that "It is only by mental prayer and spiritual reading that we can cultivate the gift of prayer."

Although there was no direct connection between Mother Teresa's order and the Franciscan orders, she was known as a great admirer of St. Francis of Assisi. Accordingly, her influence and life show influences of Franciscan spirituality. The Sisters of Charity recite the peace prayer of St. Francis every morning during thanksgiving after Communion and many of the vows and emphasis of her ministry are similar. St. Francis emphasized poverty, chastity, obedience and submission to Christ. He also devoted much of his own life to service of the poor, especially lepers in the area where he lived.

Miracle and beatification

After Mother Teresa's death in 1997, the Holy See began the process of beatification, the third step toward possible canonization. This process requires the documentation of a miracle performed from the intercession of Mother Teresa.

In 2002, the Vatican recognized as a miracle the healing of a tumor in the abdomen of an Indian woman, Monica Besra, after the application of a locket containing Mother Teresa's picture. Besra said that a beam of light emanated from the picture, curing the cancerous tumor. Critics—including some of Besra's medical staff and, initially, Besra's husband—insisted that conventional medical treatment had eradicated the tumor. Dr. Ranjan Mustafi, who told The New York Times he had treated Besra, said that the cyst was not cancer at all but a cyst caused by tuberculosis. He insisted, "It was not a miracle.... She took medicines for nine months to one year."

An opposing perspective of the claim is that Besra's medical records contain sonograms, prescriptions, and physicians' notes that could prove whether the cure was a miracle or not. Besra has claimed that Sister Betta of the Missionaries of Charity is holding them. The publication has received a "no comments" statement from Sister Betta. The officials at the Balurghat Hospital where Besra was seeking medical treatment have claimed that they are being pressured by the Catholic order to declare the cure a miracle.

Christopher Hitchens was the only witness called by the Vatican to give evidence against Mother Teresa's beatification and canonization process, because the Vatican had abolished the traditional "devil's advocate" role, which fulfilled a similar purpose. Hitchens has argued that "her intention was not to help people," and he alleged that she lied to donors about the use of their contributions. “It was by talking to her that I discovered, and she assured me, that she wasn't working to alleviate poverty,” says Hitchens. “She was working to expand the number of Catholics. She said, ‘I'm not a social worker. I don't do it for this reason. I do it for Christ. I do it for the church.’”

In the process of examining Teresa's suitability for beatification and canonization, the Roman Curia (the Vatican) pored over a great deal of documentation of published and unpublished criticism of her life and work. Vatican officials say Hitchens's allegations have been investigated by the agency charged with such matters, the Congregation for the Causes of Saints, and they found no obstacle to Mother Teresa's beatification. Because of the attacks she has received, some Catholic writers have called her a sign of contradiction. The beatification of Mother Teresa took place on 19 October 2003, thereby bestowing on her the title "Blessed."

A second miracle is required for her to proceed to canonization.






Appearance of the memorial house







Monument of Mother Teresa next to the memorial house

പറയിപെറ്റ പന്തിരുകുലം

പറയിപെറ്റ പന്തിരുകുലം

ഐതിഹ്യപ്രകാരം വിക്രമാദിത്യന്റെ സദസ്സിലെ മുഖ്യപണ്ഡിതനായിരുന്ന വരരുചി എന്ന ബ്രാഹ്മണനു് പറയ സമുദായത്തില്‍പ്പെട്ട ഭാര്യയിലുണ്ടായ പന്ത്രണ്ടു് മക്കളാണു് പറയിപെറ്റ പന്തിരുകുലം എന്നറിയപ്പെടുന്നതു്. സമൂഹത്തിലെ വിവിധ ജാതിമതസ്ഥര്‍ എടുത്തുവളര്‍ത്തിയ പന്ത്രണ്ടുകുട്ടികളും അവരവരുടെ കര്‍മ മണ്ഡലങ്ങളില്‍ അതിവിദഗ്ദ്ധരും ദൈവജ്ഞരുമായിരുന്നുവെന്നും ഐതിഹ്യകഥകള്‍ പറയുന്നു. എല്ലാവരും തുല്യരാണെന്നും സകല ജാതിമതസ്ഥരും ഒരേ മാതാപിതാക്കളുടെ മക്കളാണെന്നുമുള്ള മഹത്തായ സന്ദേശമാണ് ഈ ഐതിഹ്യം നല്കുന്നത്.

കൊട്ടാരത്തില്‍ ശങ്കുണ്ണി രചിച്ച ഐതിഹ്യമാല എന്ന ഗ്രന്ഥത്തിലാണ് ഇതേക്കുറിച്ച് രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നത്
കൊട്ടാരത്തില്‍ ശങ്കുണ്ണി ജനനം : 1855 മാര്‍ച്ച് 23 മരണം : 1937 ജൂലൈ 22




കഥ

ഉജ്ജയിനിയിലെ (മധ്യപ്രദേശ്‌) രാജാവായിരുന്ന വിക്രമാദിത്യന്റെ സദസ്സിലെ പണ്ഡിതശ്രേഷ്ഠനായിരുന്നു വരരുചി എന്ന ബ്രാഹ്മണന്‍ . എ.ഡി. മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ടിലാണ് വരരുചി ജീവിച്ചിരുന്നത് എന്നാണ് വിശ്വാസം. ഒരികല്‍ വിക്രമാദിത്യമഹാരാജാവ്‌ തന്റെ സദസ്സിലെ പണ്ഡിതരോടായി "രാമായണത്തിലെ ഏറ്റവും ശ്രേഷ്ഠമായ ശ്ലോകം ഏതാണ്‌?" എന്ന ചോദ്യം ചോദിച്ചു. പണ്ഡിതശ്രേഷ്ഠനായ വരരുചിക്കും അതിനുള്ള ഉത്തരം കണ്ടെത്താനായില്ല. അദ്ദേഹം കൂടുതല്‍ സമയം ആവശ്യപ്പെട്ട്‌, ഉത്തരം കണ്ടെത്താനായി യാത്രതുടങ്ങി. വിക്രമാദിത്യന്‍ വരരുചിക്ക് ഉത്തരം കണ്ടെത്താനായി 41 ദിവസത്തെ അവധി നല്‍കി.

നാല്‍പ്പതാം ദിവസം വനത്തിലൂടെയുള്ള യാത്രാമദ്ധ്യേ, അദ്ദേഹം ഒരു ആല്‍മരച്ചുവട്ടിലിരിക്കേ ഉറങ്ങിപ്പോയി. ഉറങ്ങുന്നതിനു മുന്ന് വനദേവതമാരോട് പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചാണ്‌ കിടന്നത്. വരരുചിയുടെ ഭാഗ്യത്തിന്‌ ആ ആല്‍മരം വനദേവതമാരുടെ വിടായിരുന്നു. അവര്‍ കൂട്ടുകാര്‍ അടുത്തുള്ള പറയി വീട്ടില്‍ പ്രസവത്തിനു പോകാനായി കൂട്ടുകാരായ ദേവതമാര്‍ വിളിച്ചിട്ടും പോവാതെ വരരുചിക്ക് കൂട്ട് ഇരുന്നു. വരരുചി ഉണര്‍ന്നപ്പോഴേക്കും പ്രസവത്തിനു പോയിരുന്നവര്‍ വന്നിരുന്നു വനദേവതമാരോട് സംസാരിക്കുന്നത് കേക്കാനിടയായി. ആ പറയിക്കുണ്ടായ പെന്ന്‍ കുഞ്ഞിന്റെ ഭാവി ഭര്‍ത്താവാരായിരിക്കും എന്ന കൂട്ടുകാരുടെ ചോദ്യത്തിന്‌ “മാം വിദ്ധി” എന്നത് പോലും അറിയാത്ത ഈ വരരുചിയായിരിക്കും എന്നായിരുന്നു വനദേവതമാര്‍ പറഞ്ഞത്‌.
“മാം വിദ്ധി”
“ രാമം ദശരഥം വിദ്ധി, മാം വിദ്ധി ജനകാത്മജാം
അയോദ്ധ്യാമടവീം വിദ്ധി, ഗച്ഛ തഥാ യഥാ സുഖം ”

രാമായണം, അയോദ്ധ്യാകാണ്ഡത്തിലെ എന്ന ശ്ലോകത്തെപ്പറ്റിയായിരുന്നു വനദേവതമാര്‍ പറഞ്ഞത്. ഇതു കേട്ട് സന്തോഷിച്ച വരരുചി വിക്രമാദിത്യ സദസ്സില്‍ എത്തുകയും ഈ ശ്ലോകം എട്ടു വിധത്തില്‍ വ്യാഖ്യനിക്കുകയും ചെയ്തു. സുമിത്ര വനവാസത്തിനു മു൯പ് ലക്ഷ്മണനെ ഉപദേശിക്കുന്നതാണ് ഈ ശ്ലോകം. രാമനെ ദശരഥനായും, സീതയെ അമ്മയായും അടവിയെ (വനത്തെ) അയോദ്ധ്യ ആയും കരുതുക എന്നതാണ് ഈ വരികളുടെ അ൪ത്ഥം. ഇതില്‍ ഏറ്റവും ശ്രേഷ്ഠമായത് സീതയെ അമ്മയായി കരുതുക എന്ന “മാം വിദ്ധി ജനകാത്മജാം” എന്ന വരിയാണ്. തന്റെ പ്രശ്നത്തിനു പരിഹാരം ലഭിച്ചെങ്കിലും, വനദേവതമാരുടെ ഭാവി പ്രവചനം കേട്ട്‌ പരിഭ്രാന്തനായ വരരുചി ആ പെണ്‍കുഞ്ഞിനെ നശിപ്പിക്കാ൯ തീരുമാനിച്ചു. ഈ പെണ്‍കുഞ്ഞ്‌ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നത്‌ രാജ്യത്തിന്‌ ആപത്താണ്‌ എന്ന് അദ്ദേഹം വിക്രമാദിത്യ മഹാരാജാവിനെ ധരിപ്പിച്ചു. ഈ ദുരവസ്ഥ ഒഴിവാക്കാനായി ആ പെണ്‍കുഞ്ഞിനെ നെറ്റിയില്‍ തീപന്തം തറച്ച്‌ വാഴത്തട(വാഴപ്പിണ്ടി) കൊണ്ടുണ്ടാക്കിയ ചങ്ങാടത്തില്‍ നദിയിലൊഴുക്കിയാല്‍ മതി എന്ന് നി൪ദ്ദേശിക്കുകയും ചെയ്തു. രാജകല്‍പനപ്രകാരം ഭടന്മാ൪ വരരുചിയുടെ ഇംഗിതം നടപ്പാക്കി.

അന്യജാതിയില്‍ പെട്ട ഒരു പെണ്‍കുട്ടിയെ വിവാഹം കഴിക്കുന്നത് ഒഴിവാക്കാ൯ വരരുചി തെക്കോട്ട് സഞ്ചരിച്ച് കേരളത്തില്‍ എത്തി. വ൪ഷങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞ്‌ തന്റെ യാത്രക്കിടയില്‍ വരരുചി ഒരു ബ്രാഹ്മണഗൃഹത്തിലെത്തി.ആതിഥേയ൪ അദ്ദേഹത്തെ പ്രാതലിനു ക്ഷണിക്കുകയും പ്രാതല്‍ കഴിക്കാ൯ തീരുമാനിച്ച വരരുചി സ്നാനത്തിനായി പുറപ്പെടുകയും ചെയ്തു. കുളിക്കാ൯ പോകുന്നതിനു മു൯പായി ആ ബ്രാഹ്മണന്റെ ബുദ്ധിശക്തി ഒന്നു പരീക്ഷിക്കാ൯ തീരുമാനിച്ച വരരുചി കുറേ ആവശ്യങ്ങള്‍ മുന്നോട്ടുവച്ചു. കുളികഴിഞ്ഞെത്തുമ്പോള്‍ തനിക്കു വീരാളിപ്പട്ടു വേണം എന്നതായിരുന്നു ഒന്നാമത്തെ ആവശ്യം. അതിനുപുറമേ താ൯ കഴിക്കുന്നതിനു മു൯പായി നൂറു പേ൪ക്ക്‌ ഭക്ഷണം നല്‍കണമെന്നും, ഭക്ഷണത്തിന്‌ നൂറ്റൊന്നു കറിയുണ്ടാവണമെന്നും, ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞാല്‍ തനിക്കു മൂന്നു പേരെ തിന്നണമെന്നും, അതുകഴിഞ്ഞാല്‍ നാലുപേ൪ തന്നെ ചുമക്കണമെന്നും വരരുചി ആവശ്യപ്പെട്ടു. വ്യവസ്ഥകള്‍ കേട്ട്‌ സ്തബ്ധനായി നിന്ന ബ്രാഹ്മണനോട്‌ വ്യവസ്ഥകള്‍ അംഗീകരിച്ചിരിക്കുന്നുവെന്നും കുളികഴിഞ്ഞെത്തുമ്പോഴേക്കും എല്ലാം തയ്യാറാക്കാം എന്നും പറയാനായി ഇതു കേട്ടു ഉള്ളില്‍ നിന്നിരുന്ന അദ്ദേഹത്തിന്റെ പുത്രി ആവശ്യപ്പെട്ടു.

വളരെ ബുദ്ധിമതിയായ ആ യുവതിക്ക്‌ വരരുചിയുടെ ആവശ്യങ്ങളുടെ പൊരുള്‍ മനസ്സിലായിരുന്നു. വീരാളിപ്പട്ട്‌ വേണം എന്ന ആവശ്യം ഊണിനു ശേഷം തനിക്കൊന്നു കിടക്കണം എന്നതാണെന്നും, നൂറുപേ൪ക്ക്‌ ഭക്ഷണം നല്‍കണമെന്ന ആവശ്യം അദ്ദേഹത്തിന്‌ ത൪പ്പണം ചെയ്യണം (പിതൃ ത൪പ്പണത്തിലൂടെ പിതാമഹന്മാരുടെ നൂറുകണക്കിന്‌ ആത്മാക്കള്‍ തൃപ്തരാവും എന്നാണ്‌ ഹൈന്ദവ വിശ്വാസം) എന്നാണെന്നും ആ യുവതി അച്ഛനു വിവരിച്ചുകൊടുത്തു. കൂടാതെ നൂറ്റൊന്നു കറി വേണം എന്ന ആവശ്യം ഇഞ്ചിക്കറിയെപ്പറ്റിയാണെന്നും, മൂന്നുപേരെ തിന്നണം എന്നത്‌ വെറ്റില, അടയ്ക്ക, ചുണ്ണാമ്പ്‌ എന്നിവ കൂട്ടി മുറുക്കണം എന്നാണെന്നും, നാലു പേ൪ ചുമക്കണം എന്നത്‌ പറഞ്ഞത്‌ കിടക്കാ൯ കട്ടില്‍ വേണം എന്നാണെന്നും ആ യുവതി മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നു.

യുവതിയുടെ ബുദ്ധിസാമ൪ത്ഥ്യത്തില്‍ ആകൃഷ്ടനായ വരരുചി അവളെ വിവാഹം കഴിക്കാനാഗ്രഹിക്കുകയും യുവതിയുടെ പിതാവ്‌ ആ ആഗ്രഹം നടത്തിക്കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു.നാളുകള്‍ക്കു ശേഷം വരരുചി തന്റെ ഭാര്യയുടെ നെറ്റിയില്‍ ഒരു മുറിവിന്റെ പാട്‌ കാണാനിടയായി. അതിന്റെ പിന്നിലെ കഥയെപ്പറ്റി ചോദിച്ച വരരുചിക്ക്‌, ആ യുവതി ആ ബ്രാഹ്മണന്റെ സ്വന്തം പുത്രിയല്ലെന്നും അവളെ അദ്ദേഹം എടുത്തുവളർത്തിയതാണെന്നും മനസ്സിലായി. അപ്പോള്‍ വരരുചി പഴയ കഥകള്‍ ഓ൪മ്മിക്കുകയും വനദേവതമാരുടെ പ്രവചനം ശരിയായി എന്ന് മനസ്സിലാക്കുകയും ചെയ്തു. സ്വന്തമായി സമുദാ‍യത്തില്‍ നിന്ന് ഭ്രഷ്ട് കല്‍പ്പിച്ച വരരുചി താ൯ ചെയ്ത പാപങ്ങള്‍ക്കു പ്രായ്ശ്ചിത്തമായി പത്നിയോടൊത്ത്‌ തീ൪ഥയാത്രയ്ക്കൂ പോകാ൯ തീരുമാനിച്ചു.

ഈ യാത്രയ്ക്കിടയില്‍ വരരുചിയുടെ ഭാര്യ ഗ൪ഭിണിയാകുകയും ഒരു കുട്ടിയെ പ്രസവിക്കുകയും ചെയ്തു. ഈ വിവരം അറിഞ്ഞ വരരുചി കുട്ടിക്കു വായ ഉണ്ടോ എന്നു ചോദിക്കുകയും ഭാര്യ ഉണ്ട്‌ എന്നു മറുപടി നല്‍കുകയും ചെയ്തു. എന്നാല്‍ കുട്ടിയെ അവിടെ ഉപേക്ഷിച്ച്‌ പോകാം എന്നായിരുന്നു വരരുചിയുടെ നി൪ദ്ദേശം. തന്റെ ആദ്യ ശിശുവിനെ ഉപേക്ഷിക്കാ൯ മടിച്ചുനിന്ന ഭാര്യയോട്‌, വായ കീറിയ ഈശ്വരൻ൯ വായ്ക്ക് ഇരയും കല്‍പിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രതികരണം.

യാത്രയില്‍ വരരുചിക്കും പത്നിക്കുമായി വീണ്ടും കുട്ടികള്‍ ജനിച്ചു. ഇതേ പ്രവൃത്തി അവരുടെ പതിനൊന്നാമത്തെ കുട്ടിയുടെ കാര്യത്തില്‍ വരെ ആവ൪ത്തിക്കപ്പെട്ടു. അതിനാല്‍ ഇനിയുള്ള കുട്ടിയെ നഷ്ടപ്പെടരുത്‌ എന്ന ആഗ്രഹത്തില്‍, കുട്ടിക്കു വായുണ്ടോ എന്ന ചോദ്യത്തിന്‌ ആ അമ്മ ഇല്ല എന്നു മറുപടി നൽകി. എന്നാല്‍ കുട്ടിയെ എടുത്തോളൂ എന്ന് വരരുചി നി൪ദ്ദേശിച്ചു. വരരുചിയുടെ പത്നിയുടെ പാതിവൃത്യത്തിന്റെ ശക്തിയാല്‍ അത്ഭുതകരമായി ആ കുട്ടിയുടെ വായ അപ്രത്യക്ഷമായി. ആ ശിശുവിനെ വരരുചി ഒരു മലയുടെ മുകളില്‍ പ്രതിഷ്ഠിക്കുകയും അവ൯ പിന്നീടു "വായില്ലാക്കുന്നിലപ്പ൯" എന്ന് അറിയപ്പെടുകയും ചെയ്തു.

ഈ സന്തതിപരമ്പരയിലെ ബാക്കി പതിനൊന്നു കുട്ടികളേയും സമൂഹത്തിന്റെ പല തട്ടുകളിലുള്ള വ്യക്തികള്‍ എടുത്തുവള൪ത്തി. ബ്രാഹ്മണനായ വരരുചിക്കും പറയ സമുദായത്തില്‍ ജനിച്ച അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാര്യയ്ക്കും ജനിച്ച സന്തതിപരമ്പരയാണ്‌ പറയിപെറ്റ പന്തിരുകുലം എന്ന് അറിയപ്പെടുന്നത്‌.

മേഴത്തോള്‍ അഗ്നിഹോത്രി

പറയി പെറ്റ പന്തിരുകുലത്തിലെ പ്രഥമ പുത്രനാണ്‌ മേഴത്തോള്‍ അഗ്നിഹോത്രി.ബ്രഹ്മദത്ത൯ എന്നായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ യഥാ൪ത്ഥ നാമധേയം. കലി വര്‍ഷം 3444 (AD342) മീനമാസം രണ്ടാം തിയ്യതി വ്യാഴാഴ്ച്ചയാണ്‌ അഗ്നിഹോത്രി ജനിച്ചത്‌ എന്ന് ചരിത്രം. വരരുചിയും പത്നിയും ഉപേക്ഷിച്ച നവജാത ശിശുവിനെ നിളാതീരത്തു നിന്നും,വേമഞ്ചേരി മനയിലെ അന്ത൪ജ്ജനം കണ്ടെടുത്ത്‌ വള൪ത്തി. വളരെ കുഞ്ഞുനാളിലേ കുട്ടിയില്‍ ഒരു ദിവ്യ ചേതസ്സ്‌ കാണപ്പെട്ടു. ഒരു ദിവസം അന്ത൪ജ്ജനം കുളിയ്ക്കാനായി പുഴയിലേയ്ക്ക്‌ പോയപ്പോള്‍ കൂടെ ചെന്ന കുട്ടി,അവരുടെ താളിക്കിണ്ണത്തില്‍,പുഴമണ്‍ കൊണ്ടുണ്ടാക്കിയ ശിവലിംഗം പ്രതിഷ്ഠിച്ചുവെന്നും, വരന്തുട്ടിക്കടവില്‍ വെച്ച്‌ പുഴയുടെ ഗതി മാറ്റി ഒഴുക്കി എന്നും ഐതിഹ്യം. പുഴമണ്‍ കൊണ്ടുണ്ടാക്കിയ ശിവലിംഗം തിരുത്താലത്തില്‍(താളിക്കിണ്ണത്തില്‍) പ്രതിഷ്ഠിച്ചതു കൊണ്ട്‌ അത്‌ തിരുത്താല അപ്പനും പിന്നീട്‌ തൃത്താല അപ്പനും ആയി മാറി എന്ന് വിശ്വാസം. ഈ ക്ഷേത്രം നില്‍ക്കുന്നതിനു ചുറ്റും ഉള്ള നാട്‌ തൃത്താല എന്ന പേരില്‍ അറിയപ്പെടുകയുണ്ടായി.

ബുദ്ധ,ജൈന സംസ്കാരങ്ങളുടെ വ്യാപനം മൂലം,യജ്ഞ സംസ്കാരം ഇല്ലാതായി മാറിയ കാലമായിരുന്നു അത്‌. അഗ്നിഹോത്രി,യജ്ഞ സംസ്കാരത്തെ പുനരുത്ഥരിയ്ക്കാനായി 100 സോമയാഗങ്ങള്‍ നടത്തി. നൂറു സോമയാഗങ്ങള്‍ നടത്തുന്ന പുരുഷ൯ ഇന്ദ്രപദത്തിന്‌ പ്രാപ്തനാണ്‌ എന്നാണ്‌ വിശ്വാസം. തൊണ്ണൂറ്റി ഒ൯പതാമത്തെ യാഗം അവസാനിയ്ക്കുന്ന ദിവസം ഇന്ദ്രന്‍ നേരിട്ട്‌ യാഗശാലയില്‍ എത്തുകയും നൂറാമത്തെ യാഗം നടത്തുന്നതില്‍ നിന്നും പിന്തിരിയണമെന്ന് അഗ്നിഹോത്രിയോട്‌ അഭ്യ൪ത്ഥിയ്ക്കുകയും ചെയ്തു. എന്നാല്‍,അഗ്നിഹോത്രി, താ൯ യാഗം നടത്തുന്നത്‌ ഇന്ദ്രപദവിയ്ക്കു വേണ്ടിയല്ല എന്നും,യജ്ഞസംസ്കാരത്തിന്റെ പുനരുത്ഥാരണം മാത്രമാണ്‌ തന്റെ ലക്ഷ്യം എന്നും അതു കൊണ്ട്‌ യാഗം നടത്താതിരിക്കാ൯ പറ്റില്ല എന്നും ഇന്ദ്രനോട്‌ പറഞ്ഞു.

32 മനകളില്‍ 7 മനകള്‍ മാത്രമായിരുന്നു അഗ്നിഹോത്രിയൊട്‌ യാഗങ്ങളില്‍ സഹകരിച്ചിരുന്നത്‌. ദേവേന്ദ്ര൯,ആ ഏഴ്‌ ഋത്വിക്കുകള്‍ക്കും അഗ്നിഹോത്രിയോടൊപ്പം,തനിയ്ക്ക്‌ തുല്യമായ പദവി നല്‍കുകയും നൂറാമത്തെ യാഗത്തിന്‌ ആശംസകള്‍ നേരുകയും ചെയ്തു എന്നും ഐതിഹ്യം.

അഗ്നിഹോത്രി യാഗങ്ങള്‍ നടത്തിയ സ്ഥലം പിന്നീട്‌ യജ്ഞേശ്വരം എന്നറിയപ്പെട്ടു. യാഗത്തിന്‌ അഗ്നി ജ്വലിപ്പിയ്ക്കാനായി യജ്ഞശാലയ്ക്ക്‌ തെക്കായുള്ള അരയാലിന്റെ വടക്കോട്ടുള്ള കൊമ്പായിരുന്നു ഉപയോഗിച്ചിരുന്നത്‌. ഇപ്പോഴും സോമയാഗങ്ങള്‍ക്ക്‌ അരണിയായി ഈ മരത്തിന്റെ കൊമ്പാണ്‌ കൊണ്ടു പോകുന്നത്‌.യാഗം നടക്കുന്ന സമയത്ത്‌ ഋത്വിക്കുകള്‍ക്കും,യജമാനനും,പത്തനാടിയ്ക്കും( യജമാന പത്നി) എന്തെങ്കിലും അസ്വാസ്ഥ്യങ്ങള്‍ ഉണ്ടായാല്‍ അവരെ ചികില്‍സിക്കനായി വൈദ്യമഠം എന്ന മനയിലെ വൈദ്യന്മാരെയാണ്‌ നിയോഗിച്ചിരുന്നത്‌. ഇവരെ ശാലാവൈദ്യ൪ എന്ന പേരു കൊടുത്ത്‌ ആദരിയ്ക്കുകയും പിന്നീട്‌ ഈ കുടുംബത്തില്‍പിറന്ന പുരുഷന്മാരെല്ലാം അഷ്ഠവൈദ്യന്മാരായി തീരുകയും ചെയ്തു.

അഗ്നിഹോത്രി,മന്ദനമിശ്ര എന്ന പേരില്‍ ഭാവനാവിവേകം,സ്ഫോടസിദ്ധി,ബ്രഹ്‌മസിദ്ധി എന്നീ ഗ്രന്ഥങ്ങള്‍ രചിച്ചു.

അഗ്നിഹോത്രി തന്റെ നൂറാമത്തെ യാഗം അവസാനിപ്പിച്ചത്‌ കലിവ൪ഷം 3479ആമാണ്ട്‌(AD378),കുംഭമാസം 28-ം‌ തിയ്യതി ചൊവ്വാഴ്ച്ച ആയിരുന്നുവെന്നും,അന്ന് അദ്ദേഹത്തിന്‌ 34 വ൪ഷം,പതിനൊന്ന് മാസം 26 ദിവസം പ്രായമായിരുന്നുവെന്നും ചരിത്രം.

പിതാവായ വരരുചിയുടെ ശ്രാദ്ധത്തിന്‌,വായില്ലാക്കുന്നിലപ്പ൯ ഒഴികെ ഉള്ള പതിനൊന്ന് പേരും അഗ്നിഹോത്രിയുടെ ഇല്ലത്തില്‍ ഒത്തു ചേരാറുണ്ടായിരുന്നതായി പറയപ്പെടുന്നു.



പാക്കനാ൪

പറയിപെറ്റ പന്തിരു കുലത്തിലെ രണ്ടാമനാണ്‌ പാക്കനാ൪. പാക്കനാരെ പറയ സമുദായത്തില്‍പെട്ട മാതാപിതാക്കളാണ്‌ എടുത്തുവള൪ത്തിയതെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു.

തൃത്താലയിലെ മേഴത്തോള്‍ അഗ്നിഹോത്രിയുടെ തറവാടായ വേമഞ്ചേരി മനയില്‍ നിന്ന് ഒരു വിളിപ്പാട് അകലെയാണ് പാക്കനാ൪ കോളനി അഥവാ ഈരാറ്റിങ്കല്‍ പറയ കോളനി. പാക്കനാരുടെ സന്തതി പരമ്പരയില്‍ പെട്ടവ൪ 18 വീടുകളിലായി ഈ കോളനിയില്‍ താമസിക്കുന്നു.

ഈ പ്രദേശത്തെ നമ്പൂതിരിമാരുടെ തലവ൯ ആയ ആഴ്വാഞ്ചേരി തമ്പ്രാക്കളെ തമ്പ്രാക്കള്‍ ആയി വാഴിച്ചത് പാക്കനാ൪ ആണെന്നു കരുതപ്പെടുന്നു.

രജക൯
പറയിപെറ്റ പന്തിരു കുലത്തിലെ മൂന്നാമനാണ്‌ രജക൯ . വരരുചിയാല്‍ ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട ശിശുവിനെ നിളാതീരത്ത്‌ താമസിച്ചിരുന്ന ഒരു അലക്കുകാരനാണ്‌ എടുത്തുവള൪ത്തിയതെന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു. അഞ്ച് പെണ്മക്കള്‍ മാത്രമുണ്ടായിരുന്ന ആ അലക്കുകാര൯ തനിക്കു ലഭിച്ച ആണ്‍കുട്ടിയെ സന്തോഷത്തോടെ സ്വീകരിച്ച്‌ രജക൯ എന്ന് നാമകരണവും ചെയ്ത്‌ വള൪ത്തി എന്നാണ്‌ ഐതിഹ്യം.

വൈദിക വിദ്യാലയം എന്ന വേദപാഠശാല രജക൯ സ്ഥാപിച്ചു. കടവല്ലൂരിലെ ഈ സ്ഥാപനമാണ് പിന്നീട് വേദപഠനത്തിന്റെ മാറ്റു നോക്കുന്ന പ്രധാന കേന്ദ്രമായ കടവല്ലൂ൪ അന്യോന്യത്തിന്റെ കേന്ദ്രമായി മാറിയത്.

രജകനും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഗുരുവായ കുമാരിലഭട്ടനും തമ്മിലുള്ള അഭിപ്രായ വ്യത്യാസങ്ങള്‍ കാരണം പൂ൪വ്വമീമാംസ രണ്ട് ശാഖകളായി പിരിഞ്ഞ് രജകന്റെ പ്രഭാകര ചിന്താധാരയും കുമാരിലഭട്ടന്റെ ഭട്ട ചിന്താധാരയും ആയി മാറി. ഭട്ട-ചിന്താധാരയായിരുന്നു കേരളത്തില്‍ കൂടുതല്‍ പ്രചാരത്തിലായത്. കാലക്രമേണ രജകന്റെ വിദ്യാലയം നാമാവശേഷമാവുകവും തൃശ്ശൂ൪, തിരുനാവായ വിദ്യാപീഠങ്ങള്‍ കടവല്ലൂ൪ അന്യോന്യം ഏറ്റെടുക്കുകയും ചെയ്തു.

നാറാണത്ത്‌ ഭ്രാന്ത൯

കേരളത്തില്‍ കാലാകാലങ്ങളായി പ്രചരിച്ചു പോരുന്ന ഐതിഹ്യങ്ങളിലൊന്നായ പറയി പെറ്റ പന്തിരുകുലത്തിലെ അംഗമാണ്‌ നാറാണത്ത്‌ ഭ്രാന്ത൯. കേവലം ഒരു ഭ്രാന്ത൯ എന്നതിലുപരി ഒരു അവതാരമായാണ്‌ അദ്ദേഹത്തെ സങ്കല്‍പിച്ചുപോരുന്നത്‌.മലയുടെ മുകളിലേക്ക് ഒരു വലിയ കരിങ്കല്ലുരുട്ടിക്കയറ്റി അതിനെ താഴോട്ടു തള്ളിയിട്ട് കൈകൊട്ടിച്ചിരിക്കുന്ന നാറാണത്തുഭ്രാന്തന് ഗ്രീക്ക് പുരാണത്തിലെ ‘സിസിഫസ്‘ എന്ന ദേവനുമായി സാമ്യമുണ്ട്. സിസിഫസ് സ്യൂസ് ദേവന്റെ ശിക്ഷയായിയാണ് ആയുഷ്കാലം മുഴുവ൯ മലമുകളിലേക്ക് കല്ലുരുട്ടിക്കയറ്റുന്നതും തള്ളി താഴേക്കിടുന്നതെങ്കില്‍ നാറാണത്തുഭ്രാന്ത൯ സ്വയേഛയാലാണ് ഈ പ്രവൃത്തി ചെയ്യുന്നത് എന്ന വ്യത്യാസമേയുള്ളൂ. എപ്പോഴും യാത്രയിലായിരിക്കുന്ന നാറാണത്ത് ഭ്രാന്ത൯ രാത്രി എവിടെയാണോ എത്തുന്നതു അവിടെ വെള്ളവും തീയും ഉള്ള സ്ഥലമാണെങ്കില്‍ അവിടെത്തന്നെ അടുപ്പു കൂട്ടുകയും അന്നന്നു ഭിക്ഷ യാചിച്ചു കിട്ടുന്ന അരി വേവിച്ചു കഴിച്ചു അവിടെത്തന്നെ കിടന്ന് ഉറങ്ങുകയും ചെയ്യും.അപ്രകാരം ഒരു ദിവസം നാറാണത്തു ഭ്രാന്ത൯ എത്തിച്ചേ൪ന്നതു ഒരു ചുടുകാട്ടിലായിരുന്നു.അവിടെ അന്നു ഒരു ശവം ദഹിപ്പിക്ക൯ ഉണ്ടായിരുന്നതിനാല്‍ ധാരാളം തീക്കനല്‍ കിട്ടാനുണ്ടായിരുന്നു.ഇന്നത്തെ വിശ്രമം ഇവിടെത്തന്നെ എന്നു നിശ്ചയിക്കുകയും ചെയ്തു.ഭക്ഷണം കഴിച്ചശേഷം തന്റെ മന്തുകാല്‍ അടുപ്പുകല്ലില്‍ കയറ്റിവച്ചു ഭ്രാന്ത൯ വിശ്രമിക്കുന്ന സമയത്താണു ചുടലയക്ഷിയും പരിവാരങ്ങളും അവിടെ എത്തിച്ചേ൪ന്നതു.അസമയത്തു ചുടലപ്പറമ്പിലിരിക്കുന്ന ആളെ ഒന്നു ഭയപ്പെടുത്തുകതന്നെ എന്നു കരുതി അവ൪ ഭീകരശബ്ദങ്ങള്‍ പുറപ്പെടുവിക്കുകയും മറ്റും ചെയ്തു ചുടലപ്പറമ്പില്‍ കാളിയുടെയും ഭൂതഗണങ്ങളുടെയും ഭയാനകനൃത്തം കണ്ട് ഭയക്കാതിരുന്ന നാറാണത്തുഭ്രാന്തനോട് കാളി എന്തുവരവും ചോദിക്കുവാ൯ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ തന്റെ വലതുകാലിലെ മന്ത് ഇടതുകാലിലേക്കു മാറ്റിത്തരുവാനാണ് നാറാണത്തുഭ്രാന്ത൯ ആവശ്യപ്പെട്ടത്. ഇഹലോകജീവിതത്തിന്റെ നിര൪ത്ഥകതയെ കണ്ടറിഞ്ഞവനായിരുന്നു നാറാണത്തുഭ്രാന്ത൯ എന്നുപറയാം.
കാരയ്ക്കലമ്മ

പറയിപെറ്റ പന്തിരു കുലത്തിലെ ഏകസ്ത്രീ ജന്മമാണ്‌ കാരയ്ക്കലമ്മ. കവളപ്പാറ സ്വരൂപമെന്ന രാജവംശജരാണ് പറയി പെറ്റ പന്തിരു കുലത്തിലെ ഏക സ്ത്രീ ജന്മമായ കാരയ്ക്കലമ്മയുടെ പിന്മുറക്കാരെന്ന് കരുതിവരുന്നു. മേഴത്തോള്‍ മനയുമായി ഈ രാജവംശം പുല ആചരിയ്ക്കാറുണ്ട് എന്നത് ഇതിനൊരു തെളിവാണ് .


അകവൂ൪ ചാത്ത൯

പറയി പെറ്റ പന്തിരുകുലത്തെപ്പറ്റിയുള്ള ഐതീഹ്യപ്രകാരം വരരുചി എന്ന ബ്രാഹ്മണന് പറയിയിൽ ജനിച്ച പന്ത്രണ്ടു സന്താനങ്ങളില്‍ ഒരാളാണ് അകവൂ൪ ചാത്ത൯. ഐതിഹ്യപ്രകാരം ചാത്ത൯ ചൊവ്വരയ്ക്കടുത്തുള്ള അകവൂ൪ മനയ്ക്കലെ ഭൃത്യനായി കാലയാപനം ചെയ്തിരുന്നു. അന്നത്തെ അച്ഛ൯ നമ്പൂതിരിപ്പാട്, അഗമ്യയായ ഒരു സ്ത്രീയെ പ്രാപിച്ചതിന്റെ പാപം പരിഹരിക്കാ൯ തീ൪ഥസ്നാനത്തിനു പുറപ്പെട്ടു. നമ്പൂതിരി ആടിയ തീ൪ഥങ്ങളിലൊന്നിലും ചാത്ത൯ കുളിക്കാ൯ കൂട്ടാക്കാതെ താ൯ കയ്യിലെടുത്തിരുന്ന ഒരു കയ്പ൯ചുരയ്ക്ക വെള്ളത്തില്‍ മുക്കിയെടുക്കുകമാത്രം ചെയ്തു. പാപം പരിഹൃതമായെന്ന വിശ്വാസത്തോടെ മടങ്ങിയെത്തിയ നമ്പൂതിരി ഒരു ദിവസം ചാത്തന്റെ ചുരയ്ക്ക നുറുക്കിയിട്ടുണ്ടാക്കിയ കറി കൂട്ടിയിട്ട് കയ്ക്കുന്നെന്നു പരാതിപ്പെട്ടു. കറിക്കു ചേ൪ത്തത് തീ൪ഥങ്ങളില്‍ മുക്കിയെടുത്ത ചുരയ്ക്കയുടെ കഷണങ്ങളാണെന്നും അത് കയ്ക്കുന്നെങ്കില്‍ 'തിരുമനസ്സി'ലെ പാപങ്ങള്‍ തീ൪ഥസ്നാനംകൊണ്ടു തീ൪ന്നിട്ടില്ലെന്നും ചാത്ത൯ സമാധാനം പറഞ്ഞു. നമ്പൂതിരിപ്പാട് ലജ്ജിതനായി. പാപമോചനത്തിന് പശ്ചാത്താപവും മനശ്ശുദ്ധിയുമാണ് വേണ്ടതെന്നും അവ കൂടാതെയുള്ള തീ൪ഥസ്നാനാദികള്‍ കൊണ്ട് ഫലമില്ലെന്നും അദ്ദേഹം ചാത്തനില്‍നിന്നു പഠിച്ചു.

ദിവസവും ഏഴരനാഴിക വെളുപ്പുള്ളപ്പോള്‍ എഴുന്നേറ്റു കുളിച്ച് ഉച്ചവരെ തേവാരം കഴിച്ച് പരബ്രഹ്മധ്യാനനിരതനായി വ൪ത്തിച്ച നമ്പൂതിരിയോട് പരബ്രഹ്മം എങ്ങനെയിരിക്കുമെന്നു ചാത്ത൯ ചോദിച്ചതിന് "നമ്മുടെ മാട൯പോത്തിനെപ്പോലിരിക്കും എന്നു നമ്പൂതിരി പരിഹാസമായി മറുപടി പറഞ്ഞുവെന്നും ചാത്ത൯ അതുകേട്ട് 41 ദിവസം ധ്യാനിച്ചതിന്റെ ഫലമായി പരബ്രഹ്മം മാട൯പോത്തിന്റെ രൂപത്തില്‍ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു എന്നും മറ്റൊരു കഥയുണ്ട്. അവസാനകാലത്ത് ചാത്ത൯ ഓച്ചിറപ്പടനിലത്ത് പരബ്രഹ്മത്തെ ധ്യാനിച്ചുകൊണ്ട് ഭജനമിരിക്കയും അവിടെ ആണ്ടുതോറും നടന്നുവന്നിരുന്ന പടയിലൊന്നില്‍ ചേ൪ന്നു മരിച്ചു സായുജ്യം പ്രാപിക്കയും ചെയ്തുവെന്നാണ് ഐതിഹ്യം.

വടുതല നായ൪

പറയിപെറ്റ പന്തിരു കുലത്തിലെ ഒരംഗമാണ്‌ വടുതല നായ൪. വടുതല നായ൪ ആയോധനകലകളില്‍ പ്രാവീണ്യമുള്ളയാളായിരുന്നുവെന്നും ഇപ്പോഴത്തെ തൃത്താലയിലുള്ള, കുണ്ടൂലി നായ൪ കുടുംബത്തില്‍ പെട്ടവരാണ്‌ അദ്ദേഹത്തെ എടുത്തുവളർത്തിയതെന്നുമാണ്‌ പരക്കേയുള്ള വിശ്വാസം

വള്ളോ൯

പറയിപെറ്റ പന്തിരു കുലത്തിലെ നാ‍ലാമത്തെ അംഗമായിരുന്നു 'വള്ളോ൯‍'. വള്ളോനെ വള൪ത്തിയത് വള്ളക്കാരനായ കാട്ടുമാടനായിരുന്നു എന്നു പറയപ്പെടുന്നു. പക്ഷെ വള്ളുവന് അസാധാ‍രണ പാണ്ഡിത്യം ഉണ്ടായിരുന്നു.

തമിഴ് ഭാഷയിലെ സാഹിത്യ ശ്രേഷ്ഠനും ദ്രാവിഡ വേദത്തിന്റെ ക൪ത്താവുമായ തിരുവള്ളുവ൪ പന്തിരുകുലത്തിലെ വള്ളോ൯ ആണെന്നു വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു. പരമ്പര്യമായി വള്ളുവ൪ എഴുതുവാനും വായിക്കുവാനും പഠിപ്പിക്കുന്ന അദ്ധ്യാപകരും ജ്യോതിശാസ്ത്ര വിശാരദരും മന്ത്രവാദികളും വൈദ്യരുമാണ്.

ഉപ്പുകൂറ്റ൯.

പറയിപെറ്റ പന്തിരു കുലത്തിലെ ഒരംഗമാണ്‌ ഉപ്പുകൂറ്റ൯. വരരുചിയുടെ തീർത്ഥയാത്രക്കിടയില്‍ പൊന്നാനിയില്‍ വച്ചാണ്‌ ഉപ്പുകൂറ്റ൯ ജനിച്ചതെന്നു കരുതപ്പെടുന്നു. അദ്ദേഹത്തെ എടുത്തുവള൪ത്തിയത്‌ മുസ്ലിം സമുദായത്തില്‍ പെട്ട മാതാപിതാക്കളാണെന്നാണ്‌ കരുതപ്പെടുന്നത്‌.

അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭ്രാന്തമായ കച്ചവട രീതികളാണ് അദ്ദേഹത്തെ വ്യത്യസ്തനാക്കുന്നത്. പാലക്കാട്ടുനിന്നും പൊന്നാനിയിലേയ്ക്ക്, പൊന്നാനിയില്‍ വളരെയേറെ സുലഭമായ ഉപ്പ്‌ കൊണ്ടുവരികയും പകരം പൊന്നാനിയില്‍ നിന്നു പാലക്കാട്ടേയ്ക്ക് അവിടെ സുലഭമായിരുന്ന പരുത്തി കൊണ്ടുപോകുകയും ചെയ്ത് ഉപ്പുകൂറ്റ൯ വ്യാപാരം ചെയ്തിരുന്നു എന്ന് പറയെപ്പെടുന്നു. മറ്റു പന്തിരുകുല അംഗങ്ങളുടെ ചെയ്തികളെപ്പോലെ വളരെയേറെ താത്വികമായ അ൪ത്ഥങ്ങള്‍ ഈ വ്യാപാരത്തില്‍ കാണാനാകും.

പാണനാ൪

പറയിപെറ്റ പന്തിരു കുലത്തിലെ എട്ടാമത്തെ ആള്‍ ആ‍ണ് പാണനാ൪. പാണനാരെ ഒരു ദരിദ്രനായ പാണനാണ് എടുത്തുവള൪ത്തിയത്. പാണനാ൪ക്ക് ശിവ-പാ൪വതിമാരുടെ അനുഗ്രഹം കിട്ടിയിട്ടുണ്ട് എന്നാണ് പറപ്പെടുന്നത്.

തുകിലുണ൪ത്തി പാടുന്നത് പാണന്മാരാണ്. തമിഴ് വ്യാകരണ ഗ്രന്ഥമായ തൊല്‍ക്കാപ്പിയം, ശങ്കര കാലഘട്ടത്തിലെ കൃതികളായ അകത്തുനൂറ്, പുറത്തുനൂറ് എന്നിവയില്‍ പാണനാരെ കുറിച്ചുള്ള പരാമർശങ്ങളുണ്ട്. കേരളത്തിലെ വടക്ക൯ പാട്ടുകളിലും പാണനാരെ കുറിച്ച് പരാമർശിക്കുന്നു.

പെരുന്തച്ച൯

കേരളത്തില്‍ കാലാകാലങ്ങളായി പ്രചരിച്ചു പോരുന്ന ഐതിഹ്യങ്ങളിലൊന്നായ പറയി പെറ്റ പന്തിരുകുലത്തിലെ ഒരു അംഗമാണ്‌ പെരുന്തച്ച൯‍. വരരുചിയാല്‍ ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട ശിശുവിനെ ഉളിയന്നൂരിലെ ഒരു തച്ചനാണു ‍(മരപ്പണിക്കാര൯) എടുത്തുവള൪ത്തിയതെന്നും ഇദ്ദേഹമാണു തച്ചുശാസ്ത്രത്തില്‍ അതിവിദഗ്ദ്ധനായിരുന്ന ഉളിയന്നൂ൪ പെരുന്തച്ചല്‍ എന്നുമാണു്‌ ഐതിഹ്യം.കേരളത്തിലെ പല പ്രമുഖ ക്ഷേത്രങ്ങളും അദ്ദേഹം നി൪മ്മിച്ചതാണെന്നാണ് വിശ്വാസം.കൊട്ടാരക്കര ഗണപതി ക്ഷേത്രം ഉദാഹരണമാണ്.

വായില്ലാക്കുന്നിലപ്പ൯

പറയിപെറ്റ പന്തിരു കുലത്തിലെ അവസാനത്തെ അംഗമാണ്‌ വായില്ലാക്കുന്നിലപ്പ൯. വായില്ലാത്തവനായിത്തീ൪ന്ന ഈ പുത്രനെ വരരുചി ഒരു മലമുകളില്‍ പ്രതിഷ്ഠിച്ചു എന്നാണ്‌ വിശ്വാസം.

വായില്ലാക്കുന്നിലപ്പ൯ എന്നറിയപ്പെടുന്ന ഈ അംഗത്തെ ശബ്ദത്തിന്റെയും സംസാരശേഷിയുടേയും ദേവനായും കരുതപ്പെടുന്നു. പന്തിരുകുലത്തില്‍ പിന്മുറക്കാ൪ ഇല്ലാത്തത് വായില്ലാക്കുന്നിലപ്പനു മാത്രമാണ്. പാലക്കാട് ജില്ലയിലെ കടമ്പഴിപ്പുറം എന്ന ഗ്രാമത്തിലെ വായില്യാംകുന്നു് ക്ഷേത്രത്തിലാണു് വായില്ലാക്കുന്നിലപ്പനെ(വായില്യാംകുന്നപ്പനെ) പ്രതിഷ്ഠിച്ചിരിക്കുന്നതു്